حیاط خانه بیست متر هم که باشد, کافیست تا قدمهایم را بشمارم و کودکیم را به یاد آورم حیاط خانه بیست متر هم که باشد, کافیست تا درخت توت بالا بیاید و آسمان را به آغوش بگیرد دنبال هیچ چیز نیستم بیلچه ام خاک را زیر و رو می کند کرمها به دو نیم و دو نیمو دو نیم تقسیم می شوند فکرش را بکن چقدر در ریاضیاتمان تقصیم می شویم جمع می شویم و گاهی چیزی شبیه به تو را کم می آوریم,کم می آورم اقیانوس را به مغز دلفین های بر دیوار تزریق می کنم آجرها در بی کرانه ترین رویا غرق می شوند دنیا منهای تخیلات من منهای تخیلات ما چقدر می تواند کوچک باشد که وقتی به حیاط بیایم و کنار درخت توت بنشینم هزاران پروانه در من خودسوزی کنند.
