چند سال است که به دنبال کسب آرامش بیشتر در زندگی هستم و با وجود تلاطمهای زیاد در جهان بیرون، سهم آرامش درونی ام بیشتر شده است.
چند عامل برای داشتن آرامش درونی می دانم که دوست دارم برای شما بنویسم تا شاید به کارِ کسی بیاید. شما هم اگر عواملی می شناسید زیر این پست برای من و دیگران کامنت کنید .☺️
۱-پذیرش :
بپذیریم دنیا بی ثبات است و آدمها تغییر می کنند و جهان پیرامون ما، هر روز دستخوش تغییر و اتفاقات مثبت یا منفی است. بپذیریم سهم ما در تغییر جهان پیرامون زیاد نیست و اگر مساله ای هست که نمی توانیم تغییرش دهیم آن را بپذیریم . بپذیریم که یک رابطه خوب پیش نمی رود . بپذیریم پدر و مادرمان فلان ایراد را دارند ، بپذیریم جیبمان این روزها پرپول نیست . بپذیریم که شکست مالی خورده ایم. بپذیریم دوستانمان کامل نیستند و …
هر اتفاقی که برایمان تلخ و گزنده است را اول از همه بپذیریم و هرگز دنبال مقصر یابی و تغییر دادن شرایط به زور نباشیم، چون انرژی زور در هستی کار نمی کند!
بپذیریم چون پذیرش شفاست.
۲-شکرگزاری و تمرکز بر داشته ها:
می شود در زندگی دو جور نگاه کرد:
۱-چه نعمتهایی دارم ۲-چه نعمتهایی ندارم
انتخاب در دست ماست. اگر تمرکز بر نداشتنها ما را به جلو می راند و باعث رشد و پیشرفت ما در زندگی می شود می توان بر نگاه دوم هم تمرکز داشت ، اما اگر قرار است تمرکز بر نداشتنها باعث حال بد و نق زدن و ناامیدی ما شود هیچ راه دیگری نیست به جز آنکه بر نعمتهایی که داریم تمرکز کنیم ! تا بفهمیم آنقدرها هم بدبخت و بیچاره نیستیم که تمام عمر زانوی غم بغل کنیم و خودمان را تباه کنیم.
وقتی جیبت خالی است و مدتی روی آن تمرکز میکنی باید این تمرکز تو را به سمت کار و کسب درامد بیشتر ببرد ،در غیر این صورت کم کم تبدیل به فردی می شوی که دائم حس فقر دارد و کمبودهایش مدام جلوی چشمش رژه می رود ، راه حل چیست ؟ طبیعی است مدتی روی داشته هایت تمرکز کن و خدا را بابت همه نعمتهایی که به تو داده است شکر کن تا بدانی که نباید تنها نیمه خالی لیوان را نگاه کنی !
شکرگزاری باعث می شود در زندگی دنبال حفره های خالی و چاله ها نباشی چون درآمدن از این چاله ها انرژی انسان را حرام می کند. البته یک وقتهایی برای رشد و پیشرفت بیشتر دانستن و کشف نداشته ها سودمند است اما این دانستن نباید موجب رکود ما شود و باید ما را رشد بدهد.
یک روش خوب برای شکرگزاری نوشتن یا یادآوری ده نعمت زندگی در هر روز است به نحوی که هر روز چند نعمت تازه را به لیستت اضافه کنی و بابت همه آنها از خداوند تشکر کنی .?
۳-خودت را با کسی مقایسه نکن
هرانسانی در مسیر زندگی استعدادها و مشکلات و شرایط خودش را دارد و نمی توان کسی را با کسی مقایسه کرد. مثلا بخشیدن ده هزار تومان برای یک فرد فقیر و یک فرد میلیاردر ابدا یکسان نیست .
پس خودمان را با کسی مقایسه نکنیم چون ما نمی دانیم شرایط پتانسیلها و مشکلات افراد چه بوده است. آنچه به آدمها ارزش می دهد فقط و فقط میزان تلاش آنهاست و صرفا به نتیجه نباید نگاه کرد.
اگر گاهی اوقات حس می کنید که درگیر بازی مقایسه شده اید از صفحات مجازی فاصله بگیرید و سعی کنید روی خودتان تمرکز کنید تا سم این مقایسه از جانتان بیرون برود.
۴- خوددوستی
خودت را بپذیر و دوست داشته باش حتی اگر اشتباهات بدی در زندگی کرده ای باز هم خودت را در آغوش بگیر و نگذار که ذهنت تو را از قلبت جدا کند.
مهم تلاش برای بهتر شدن است و اینکه ما درگذشته چه کرده ایم اهمیت ندارد مهم درسهایی است که باید می گرفتیم تا امروز رشد یافته تر عمل کنیم.
به خودت توجه کن و مهر بورز و بدان در زندگی هیچ همراه و یاوری جز خودت نداری که ترکت نکند .
خوددوستی باعث رضایت درونی انسان می شود . خوددوستی با خودشیفتگی فرق می کند . انسان خودشیفته هیچ وقت خطایش را قبول نمیکند و همیشه شرایط و سایر آدمها را مقصر می داند و حق را به خودش می دهد اما خود دوستی یعنی بپذیریم که چه اشتباهاتی داشته ایم و باز هم به خودمان مهر بورزیم و کمک کنیم تا جلوی تکرار اشتباهات را بگیریم . دقیقا شبیه مادری که فرزندش کار اشتباهی میکند باید عمل کنیم . تذکر دهیم و در آغوش بگیریم تا رشد کنیم.
۵- بخشش
دیگران را ببخشیم ، حتی اگر بدترین رفتارها و ظلمها را در حق ما روا داشته اند. بدانیم افراد با میزان علم وجهلشان رفتار می کنند و کسی که به ما ظلمی کند جهلش بر علمش غلبه داشته است. این نوع نگاه باعث می شود درک و همدلی بیشتری نسبت به دیگران پیدا کنیم و به جای کینه و خشم و کدورت واقعیت زندگی افراد را ببینیم و درکشان کنیم . نمی گویم هرفرد اجازه دارد ظلم کند ببکه می گویم بپذیریم که افراد از جهل عمل کرده اند و پتانسیل شان همینقدر کم بوده است و از آنها بگذریم . گذشت و بخشش ما را به عشق بی قید و شرط الهی نزدیکتر میکند و باعث می شود خودمان هم بیشتر مورد گذشت واقع شویم . بگذر تا از تو‌بگذرند !
۶- دعا کردن و ارتباط با خدا
از همه عواملِ کسبِ آرامش مهمتر این است که ارتباط ما با خدا چگونه است. هر چقدر ایمان و ارتباط ما با خدا قویتر باشد آرامش ما بیشتر است. نزدیک شدن به خدا روح انسان را از تلاطم به آرامش می رساند.
هر روز زمانی برای صحبت با خدا بگذاریم و اثرش را در آرامش درونمان ببینیم. برای خود و دیگران دعا کنیم و خدا را در لحظات معمولی زندگی یاد کنیم و انرژی الهی را در روحمان جاری کنیم . بزرگترین منبع آرامش خداست و روح انسان برای آرام شدن نیاز به پول و خانواده و موفقیت ندارد، تنها نیاز به خدا دارد و این حقیقت انکار ناپذیری است که خداوند آرامش بخش دلهاست.
