الان یه پستی رو تو توییتر میدیدم که دو نفر تو یخبندون کانادا داشتن صحبت میکردن و یکی شون دانشجو بود و دنبال کار جنرال میگشت و اون یکی از این اینفلوئنسر های انگیزشی بود و داشت بهش میگفت که اگه هزار تا بدبختی بکشی اشکالی نداره. فقط کافیه هدف داشته باشی و اینها.
بعضا سعی میکنم خودم رو جای این جور ادم ها بذارم. اون قسمتی که دانشجوئه میگفت هدفش چیه رو حذف کرده بودن ولی اومدم به این فکر کنم که چه هدفی میتونه تحمل این سختی ها رو توجیه کنه. خونه ؟ ماشین؟ درامد بالا؟ نه واقعا هیچ کدوم من رو نیانگیزاند. یعنی من حاضر نیستم به خاطر خونه و ماشین و درامد بالا سختی خاصی رو تحمل کنم. اما من هم در حال حاضر دچار یه سختی ای هستم. به این فکر کردم که چرا دارم این کار رو میکنم و به این دو دلیل رسیدم.
یک- فرار از سربازی
دو- این که این کار رو (پژوهش) خوب بلدم انجام بدم. (لزوما دوستش هم ندارم آنچنان)
بعد با خودم فکر کردم که شاید داشتن اونجور هدف هایی از جنس به دست آوردن چیز بیشتر و بهتر باعث میشده که من فرضا به جای این جا میرفتم MIT. انتظار داشتم حسرتی در من برانگیخته بشه. باز هم نشد. چون همینجا هم به این دو تا هدفم رسیدم.
بار ها پیش اومده که وقت هایی که افسرده ام و دارم با ملت صحبت میکنم اونا اینطوری شروع کنن که : « خوب ببین تو هدفت چیه الان؟» یا مثلا تریپ این که بخوان رعایت ادب کنن و فضولی به حساب نیاد یا اینکه احتمالا حوصله بحث طولانی رو ندارن :«خوب ببین تو یه هدفی بالاخره تو زندگیت داری دیگه...» و من همون لحظه که فکر میکنم میبینم واقعا هیچ هدفی ندارم در زندگیم! :))))))))))) اون اوایل حوصله داشتم و میگفتم که:«والا من هیچ هدفی تو زندگیم ندارم.» جواب هایی که میگرفتم از این جنس بود که :«خوب چرا خودت رو نمیکشی؟ (تریپ آدم های معتقد به تئوری خالق ناظم)» «چطور هنوز زنده ای؟ (همون دست انسان)» «نه دیگه تو الان که به اینجا رسیدی پس این هدفت بوده! (تیریپ آدم زرنگ ها)» و قس علی هذا. از یه جایی به بعد فقط تایید میکردم. از یه جایی بعد تر این تبدیل شد به حسرت برام که عه! این همه فیلم ها و نوشته های انگیزشی چپ و راست میخورن تو صورتم و همشون راز موفقیت بیکران در حد مثلا ایلان ماسک یا عبور از بحران های روحی و روانی رو داشتن چیزی به اسم «هدف» میدونن ولی من هرچی تو خودم میگردم این «هدف» رو پیدا نمیکنم!
نمیدونم.
