در مسیر بالندگی

(در این داستان پدر همون شعبه مرکزی پیتزارا هست و بچه ها همون شعبه های تعلیقی)

ما در پیتزارا خیلی تلاش کردیم
شاید بیشتر از تلاش، سختکوشی کردیم
شایدم مقاومت
اما الان نه از نگاه بالا به پایین بلکه از پایین به مسیر بالا که طی کردیم نگاهی میندازیم
پر فراز، پر نشیب، پر درد، پر رنج، پر ...

اومدیم اینجا که الان هستیم
از یه شعبه شروع کردیم و الانم همین یه شعبه رو داریم
مثل پدری که تا همین چن‌رو پیش حداقل سه چارتا بچه داشته اما الان همشون رفتن سوی خودشون

ما همون پدریم
خودمون بزرگشون کردیم
خودمون دستشونو گرفتیم راهشون بردیم
خودمون دیدیم زمین می خورن، بلندشون کردیم؛ لباساشونو تکوندیم و بهشون گفتیم:

نترس باباجان من پیشتم

حالا این بابا تنها شده
مثل شیری که تمام تلاششو کرد تا بچه هاش از دست نرن، اما خودش از دست رفت

اما پدر هنوز همون پدره
با قدرت داره ادامه میده

داستان بالندگی شاید همین باشه
بری دوراتا بزنی، و برگردی سر خونه اول و ببینی که چه کولاکی کردی

چن نفر از قبال وجود تو دارن نون میخورن، میخندن، کِیف می کنن و به معنای واقعی کلمه زندگی می کنند

چه بچه ها کتمان پدر کنند چه قبول داشته باشند در آخر هیچ تغییری در اصل موضوع نخواهد کرد

هر گاز از هر پیتزایی که دارین نوش جان می کنین چه از شعبه مرکزی باشه و چه از شعبه های دیگه یادمون نمیره که یه پدری اونو تاسیس کرده و ازش خوشحاله

هر چند بچه هاش ناراحت باشن

مسیر تی شده در مدت زمان 5 سال شامل افتتاح هفت شعبه میشه
شاید تنها برندی باشیم که در عرض 2 سال تونست 4 تا شعبه راه بندازه اونم بدون هیچ تجربه قبلی و در عرض مدت کوتاهی

اما حالا بچه هاش با تعلیق شدنشون اون نشان اعتماد رو بر سر دوش پدر زدند
میشد که این پدر چشم بپوشه به اشتباهات بچه هاش اما پای جان انسان ها وسط بود
مخاطبانی که هر شب میان به هر کدوم از شعبه ها و غذا می گیرند ممکن بود بعدش با مسائل بهداشتی و کیفیتی روبرو بشند
پدر باید تصمیم می گرفت
بچه هاش یا انسان ها

این تصمیم امروز بهترین تصمیمی بوده که هیچ پشیمونی نداره و نداشته
قطعا هر کسی دیگم بود همین تصمیم رو می گرفت
تعلیق بچه هاش می تونه سخت‌ترین تصمیمه که عاقلانه ترین راه شد

بالندگی یه مسیره که ما فکر می کنیم آن را طی کردیم
هم اکنون به خود می بالیم از این بالندگی ایجاد شده

زندگی هاتون پاینده