ایران عزیزم سلام
شاید واژه ای نباشد که بتواند اوج دلتنگی مرا بیان کند . اما به قل دوست هم مسلکمان:
در من چه وعده‌هاست
در من چه هجرهاست
در من چه دست‌ها به دعا مانده روز و شب
اینها چه می‌شود؟
آخر چگونه این همه عشاق بی‌شمار
آواره از دیار
یک روز بی‌صدا
در کوره راه‌ها، همه خاموش می‌شوند؟
اما نیست که ببیند چگونه عشاق در سکوت غربت دور از دیار دور از معشوق چون شعمی در باد جان می دهند . اکنون که این نامه را برای تو می نویسم کیلومترها از مسکو دور شده ام و وارد خاک لهستان شده ام ، اتوبوسی که مرا به سمت ورسو میبرد در قهوه خانه ای بین راهی توقف کرده. با آخرین سکه های مانده ته جیبم بهترین غذایی که اینجا می شد را سفارش داد؛ گولاش .چیزی است شبیه آبگوشت خودمان فقط کمی مزخرف تر. نان خشکی را درونش فرو میبرم و به یاد آن کوفه تبریزی که تابستان گذشته در بهجت آباد برایم آوردی می افتم . آه که آن روزگار، روزگار خوشمان بود . نازنینم ایران ، اینجا زن جوانی در حوال نواختن آکاردئون است که شباهت عجیبی به تو دارد ، حتم دارم خداوند بی دلیل او را شبیه به تو نیافریده . آهنگی می نوازد ؛ همه می خندند می رقصند آواز می خوانند اما برای من سوز غریبی دارد . تنها من و زن نوازنده خنده بر لب نداریم گویی همدردیم . ایران من کاش در دنیای دیگری هم را ملاقات می کردیم، کاش در جای دیگری به دنبال آرزوهامان می گشتیم ، کاش قهقه ی فرزندانمان به جای زجه هم مسلکانم در گوش هایم طنین می انداخت ، کاش هرگز وارد حزب نمی شدم کاش در سیاست پی رویاهایم نمی گشتم ، به این امید که رفقای هم مسلکم در پی برادری و برابری به پا خواسته در رویای سرزمینی برابر وارد حزب شدم اما تنها آوارگی نصیبم شد ، کاش افسار زندگانیم در دستان تو بود کاش آن شب که گفتم قصد کشور شوراها را کرده ام چنان با گنداق برنو بر سرم می کوبیدی که نام این ملک نحس از حافظه ام پاک می شد. آه که چقدر یاد آقاجان را کرده ام صدبار در گوشم خواند که هیچ گربه ای محض رضای خدا موش نمی گیرد .
نازنینم شاید این آخرین نامه من به تو باشد شاید دیگر نتوانم روی ایرانم را ببینم اما برای تو و ایرانمان آرزوی سعادت می کنم
امید دارم که روزی در سرزمین ما نیز انقلابی جان گیرد، همانند ممالک غربی تا شاید ایرانمان طعم آزادی را بچشد.
دوستدار تو نادر
