اختلال اضطراب جدایی ( Sepraton Anxiety Disorder) در نوزادان (در سنین 8 تا 14ماه) بسیار طبیعی است، در این محدوده سنی کودکان از محیط های ناآشنا و افراد غریبه دوری می کنند و نوعی ترس ذاتی نسبت به آن ها دارند، اما این ترس در صورتی که در کودکان بالای 6 سال رخ دهد، بسیار شدید تر بوده و بیش از چهار هفته به طول می انجامد که اصطلاحا به آن “اختلال اضطراب جدایی در کودکان ” اطلاق می گردد.
اختلال اضطراب جدایی در کودکان، حالتی است که کودک هنگام دور شدن از محیط خانه یا یکی از عزیزان و یا افراد خانواده به ویژه پدر و مادر یا پرستارش، دچار ترس و استرس عصبی می شود، برخی از این کودکان، علاوه بر ترس و اضطراب، دچار علائم جسمی و یا فیزیکی مانند سردرد و دل درد هم می شود و همین ترس و اضطراب می تواند در فعالیت های عادی کودک مانند رفتن به مدرسه یا بازی با کودکان دیگر اختلال ایجاد کند.
اگر اضطراب جدایی در كودكان در فرزند شما طبیعی و نرمال است و در زندگی شخصی او مشکل خاصی به وجود نمی آورد، شما می توانید با انجام توصیه های زیر روند جدایی را در کودکان تسهیل نمایید :
جدا بودن را تمرین کنید : برای عادت دادن تدریجی کودکان به جدایی، می توانید به صورت مقطعی جدایی های کوتاه مدتی بین خود و کودتان ایجاد کنید. مسافرت های کوتاه مدت و استفاده از پرستار کودک به کاهش اضطراب جدایی در كودكان کمک می کند.
برای جدایی آگاهانه از کودکان، زمان بندی مناسبی داشته باشید : برای مثال زمان قبل از خواب کودک و یا غذا خوردن او زمان مناسبی برای غیبت شما نیست. کودک در این زمان ها بیشتر از هر زمان دیگری به شما نیاز دارد. بنابراین سعی کنید زمان های مناسب برای تمرین جدایی را شناسایی و برای آن برنامه ریزی کنید.
یک آئین و عادت خداحافظی سریع بین خود و کودکان ایجاد کنید : آئین ها و عادت ها هرچه قدر هم که کوچک باشند، برای کودکان آرامش بخش هستند. یک بوسه کوتاه، درست کردن یک علام قلب با دست و یا یک چشمک کوچک هنگام خداحافظی می تواند تبدیل به آئین خداحافظی شما شود.
خداحافظی را زیاد طولانی نکنید : هنگام خداحافظی به کودک خود بگویید که کجا می روید و به او این اطمینان را بدهید که زود برخواهید گشت. خداحافظی کردن را تبدیل به یک مراسم طولانی نکنید تا در ذهن کودک امر عادی جلوه کند.
وعده های خود را فراموش نکنید : اگر به کودک خود قول داده اید تا سر ساعت مشخصی منزل باشید، حتما به وعده خود عمل کنید. این کار موجب می شود تا کودک هنگام جدایی مطمئن باشد که شما باز خواهید گشت.
پرستار فرزند خود را تغییر ندهید : اگر برای مراقبت و نگهداری از کودک خود از خدمات پرستاران کودک استفاده می کنید، بهتر است که برای کاهش اضطراب و یا اطمینان بخشی از دلبستگی های کودک خود، پرستار فرزند خود را تغییر ندهید.
برنامه های ترسناک تلوزیون را به حداقل ممکن برسانید : اگر کودک شما تلوزیون می بیند بهتر است برنامه های ترسناک آن را از لیست برنامه های او حذف کنید.
تسلیم نشوید : در مواردی که کودکان برای ماندن شما پافشاری می کنند، سعی کنید با اطمینان بخشی از بازگشت خود فرزندتان را آرام نگهدارید و به راحتی تسلیم خواسته های او نشوید.
هنگام بی قرار کودک او را سرزنش نکنید : سعی کنید مشکل کودک را درک کنید. با گفتن عباراتی مانند "مثل بچه ها نباش" او را مضطرب تر نکنید.
خلاقیت داشته باشید : به عنوان والدین کودک شما بهتر از هر کسی دیگری می دانید کودک شما چه طور تحت تاثیر آموزش مثبت قرار می گیرد. برای مثال می توانید برای کودک داستان تعریف کنید. داستان کودکی که یک روز پدر و مادرش از خانه برای مهمانی بیرون رفتند و با طی ماجراهایی در نهایت به منزل بازگشتند.
با انجام توصیه های ذکر شده می توانید اضطراب جدایی در كودكان که به صورت عادی و طبیعی باشد را بهتر مدیریت کنید. اما اگر با انجام تمامی این نکات باز هم این مساله برای کودک شما تکراری به نظر می رسد اضطراب جدایی در كودكان به صورت یک اختلال جدی در او بروز کرده است.
اضطراب جدایی در کودک، تقریبا بین 4% تا 5% بین کودکان سنین 7 تا 11 سال شیوع دارد و در نوجوانان کمتر دیده می شود به طوری که تنها حدود 1.3% از نوجوانان آمریکایی را مبتلا می سازد و این شیوع به طور مساوی، کودکان دختر و پسر را تحت تاثیر قرار می دهد.
بیماری اختلال اضطراب جدایی در کودکان هم همچون بزرگسالان، بر اساس علائم و نشانه های بالینی تشخیص داده می شود و در صورت وجود علائم و نشانه های بالینی، تشخیص داده می شود. در صورت وجود علائم، پزشک با انجام یک ارزیابی کامل به همراه معاینه فیزیکی دقیق، به ارزیابی می پردازد.
البته همینجا اشاره کنیم که پزشک ممکن است از آزمایشات مختلفی برای رد بیماری های جسمی و یا عوارض جانبی داروها به عنوان علت زمینه ای استفاده کند.
