جمله «شهر ما، خانه ما»، به گوش همه ما آشناست و بیدرنگ ما را پرتاب نکردن زباله به خارج از خودرو و حفظ پاکیزگی شهر مثل خانه خودمان می‌اندازد. اما این همه ماجرای نیست. در مدت قرنطینه که به اجبار مدتی همه خانه نشین شده بودیم، سعی کردیم از فضاهای خانه‌مان بهینه‌تر استفاده کنیم. مثلا ممکن بود از آشپزخانه به عنوان دفتر کار استفاده کرده باشیم تا همزمان در جلسه باشیم و چشممان به غذای روی گاز باشد. حتی ممکن است در گوشه‌ای از پذیرایی ورزش کرده‌ایم و همزمان عضو دیگری از خانواده، اخبار شیوع کرونا در جهان را از تلوزیون پیگیری می‌کرده. اینها به این معناست که تقریبا مسالمت‌آمیز در فضای محدود، زمان بیشتری را با یکدیگر سپری کردیم.
با شرایط فعلی شیوع کرونا در شهر و حساسیت روزافزون به حفظ فاصله اجتماعی، تعدادی از همشهریانمان انتخاب کرده‌اند به جای استفاده از خودروی شخصی‌شان با دوچرخه در شهر تردد کنند. طبیعی است که به خاطر آسیب‌پذیر بودن دوچرخه سوار، احتیاط بیشتری برای عبور از کنار آن را می‌طلبد. همانند استفاده مشترک از فضاهای خانه، در سطح شهر و خیابان هم حفظ آرامش خیال و سلامتی همه همشهریان و کاهش حوادث ترافیکی، نیاز داریم با هم مدارا کنیم.
زمانی که به عنوان راننده خودرو می‌خواهم به هر طریقی ماشینم را به خط ایست پشت چراغ برسانم تا اولین نفری باشم که به سمت دیگر چهارراه پرواز می‌کند و خودم را به دوچرخه سواری که منتظر سبز شدن چراغ بوده، نزدیک می‌کنم، ممکن است او هل کند و روی زمین بیافتد یا برای حرکت مجبور باشد صبور بوده تا من اول عبور کنم. وقتی شهر ما خانه ما باشد، من به عنوان راننده خودرو برای جلو ایستادن به اندازه حتی یک ماشین، هیجان زده نمی‌شوم و صبورانه منتظر سبز شدن چراغ می‌مانم. در این شرایط دوچرخه سوار به محض سبز شدن چراغ، با آسودگی خاطر از چهارراه عبور می‌کند.
مدارا کردن با دوچرخه سواران که این روزها بیش از پیش به دنبال سهم‌شان از شهر هستند از سوی رانندگان خودرو و موتورسیکلت که برای سالیان سال مالکان بلامنازع خیابان‌ها بود‌ه‌اند، مفهوم «شهر ما خانه ما» یا بهتر از آن «شهر خوب، شهروند خوب» را تداعی می‌کند.
این مطلب با کد 110552 در روزنامه همشهری روز شنبه 29 شهریور 1399 در این لینک منتشر شده است.
