شعرِ بی قافیه، بدون وزن؛ بی قائده

یک صبحِ تابستان

با آواز پرستویی که بالای سرم پرواز می کرد بیدار شدم

همینطور خیره نگاهش کردم

می رفت که برود

هی به شیشه میخورد و بر میگشت

آخر به پنجره ی بازی رسید

راهش به بیرون را یافته بود

پر زد و رفت

مرا با آوازش بیدار کرد و رفت که رفت

#خود_نوشته

اگر مایل بودید میتونید از طریق این لینک شعرِ های قشنگ شاعرانمون رو بخونید :)