من خود به شخصه نه فردی سلطنت طلب هستم و نه از اهالی پرستش نژادی خاص بلکه به حقوقی برابر و ترازوی جاستیتیا به شدت معتقدم. هر کس حقوق خاص خود را دارد و نباید از حقی که برای آن روز و شب عرق ریخته پایمال کرده و یا در صورت رسیدن حق به فرد مذکور با جملات نیشدار،شیرینی حقش را زهرمار وجود ش کرد.مثلا فردی زحمت کشیده و کاری فرهنگی انجام داده در صورت تقدیر از وی با پول یا فقط آوردن نام وی در ملا عام نباید سوزندگز خود را علنی ساخته که کاری که وی کرد ما سالها پیش کرده بودیم ،مردش نبود که ما را تمجید کند ویا می گوییم حالا فلانی چه نشادری خورده ، ملت سفر قمر و مریخ می روند انقدر در بوق و کرنا نمی کننند و از این قبیل اظهار خوشنودی از موفقیت وی !!!
ولی گاهی قضیه را باید پشترو نگاه کرد ، یعنی تخلخل در واژه حق و سزا و قصاص نورزیم ، یعنی چه!؟ عرض می کنم . فرض کنید فردی بالغ در جمعی حقیقی یا مجازی جهت آوردن لبخد بر روی لعل جمع یا مطرح ساختن خویشتن، مطلبی طنز را طراحی و یا یاداوری می کند که قریب به 99% موارد حق کپی در این مطلب رعایت نشده ، و حالا 2 حالت پیش می اید ، که ایا مطلب از شیرینی دلچسبی برخوردار است یا خیر ، اگر بود طبق قانون نا نوشته یر به یر ، ضایل شدن حق اولی که با خنده های ایجاد شده اولی پاک می شود زیرا قصد صاحب مطلب اصلی نیز چنین بوده و قطع به یقین راضی است ، ولی اگر مطلب بسان خرمالوی کال گس، و یاکشیدن سنگ پا بر زبان یا سمباده بر زیر بقل آزار دهنده بود ، ناسزا که جای خود دارد ، صاحب مطلب تا مورد باز خواست فیزیکی قرار نگیرد به حق خود نرسیده ، و همگان باید در پس رسیدن وی به حقوق خود باشند وگرنه منشور کوروش و خون پاک آریایی کتمان می شود.
من بارها شده مورد تنبیه مادر ، پدر ، خواهر ویا دوستم قرار گرفته ام و ناراحت شده ام ولی بعد از این جمله که می گویند" حقت است " خشنود می شوم ، آخر آدم نباید از رسیدن به حق خودش ناراحت شود!
پس اگر مورد دشنام ، کلام نکوهشی ، چاقوکشی،ویا ترد جمعیتی کثیر قرار گرفتید خم به ابرو نیاورید ، لبخند بزنید چون سطح فرهنگی این مردم به حدی رسیده که به طور خود جوش و طبق قانون نا نوشته یر به یر حقوق افرادی را که می شناسند یا شاید نمی شناسند دارند ادا می کنند
