«اشک»، مقدس است؛
ادب دارد، آداب دارد. محترم است.
«آب» مایع حیات است پس حرمت دارد
و اشک حیاتبخشترین زلالهای عالم است
پس هم حرمت دارد و هم حریم دارد.
دستمالِ اشک، که نمکگیر روضه حسین(ع) میشود، مقدس میشود.
از معراج هم بالاتر میرود و «نکیر و منکر» را در شب اول قبر، به تعظیم وا میدارد.
چشم در پیوند با روضه، چشمه میشود؛
میبارد، میشوید و قلب را آینه میکند.
اشک بر حسین(ع) آنگاه که بر گونه میلغزد و میدرخشد؛
خدا را به مهمانی دل، دعوت میکند.
روضه که تمام میشود، دل میشود عرشالله.
چشم میشود عینالله و زبان میشود لسانالله.
پس ای چشم ببار در غم عشق حسین(ع) که خدا منتظر است.
