به نظرم بهشت اون جا و اون وقتیه که دور و بریهات با ذوقت ذوق میکنن، با گریهات گریه.
خنده اونا ته دلتو شاد میکنه و حرفاشونو میفهمی.
بهشت جاییه که حرف رو دلت باد نمیکنه.
بهشت جاییه که نه تنها خودِ خودتی بلکه همه مشتاق شنیدنت هستن.
بهشت جاییه که اگه دور و بریهاتو نشنوی دلت میگیره.
شاید بهشت جاییه که داشتیم ولی برای خیالی واهی از دستش دادیم...