اینکه من زیاد فکر میکنم به درونِ خودم، باعثِ دردِ بیشتره ولی میتونه منجر به خودشناسی بیشتر بشه.به جز کشفِ درون هیچ هدفی برای زندگی پیدا نمیکنم.هیچ چیزِ مهمِ دیگه ای واقعا وجود نداره تو زندگی!
اما مطمئنم که آگاهیم همرام میاد زمانِ گذر از این دنیا.
همه ی انسان ها تلاششون اینه که زندگی در رفاه و خوبی داشته باشن، شاد باشن و لذتِ بیشتری ببرن.اما الان فکر میکنم که آیا لزوما لذت بهتر از درده؟ چرا باید فقط لذت ببرم توی این زندگی؟
فکر کردن به خیلی موضوعات دردناکه.گیج کننده و آسیب زننده حتی! اما وقتی در جستجوی چیزِ بیشتری هستی این درد گریزناپذیره!
با خودم میگم که این فضا لازمه، برای خالی شدن. برای زندگی در زمانِ حال.برای تمرینِ اینکه خیلی چیزهای مهم، واقعا مهم نیستن! و از طرفی نگرانم که مبادا این روزها دارن به بطالت میگذرن بدون هیچ دست
سالها برای درس و کارم تلاش کردم و موفق شدم.و یک ساله که متوقف شده م،ساعتهای کاریم به حداقل رسیده و دارم خودمو رصد
این روزها در مقایسه با زندگیِ هدفمندِ قبل انگار بی وزنه و من بین این دو مونده
