حفظ زبان پارسی

یکی از مهم ترین خصوصیت های انسان نسبت به حیوان، زبان و توانمندی سخنگویی او است به گونه ای که به انسان حیوان ناطق نیز گفته می‌شود.

زبان فارسی و دیرین در هر قالبی که باشد ائم از قالب فارسی باستان، کتیبه ها، سنگ نوشته ها با خطوط میخی و پهلوی، در قالب فارسی دری و خط فارسی که دارای فرهنگ غنی و پر بار ادبیات بعد از اسلام می باشد، همه جا بهترین سرمایه و هویت ما ایرانی ها می‌باشد.

این امانت گرانبها مانند میراثی است که سینه به سینه و نسل به نسل گذشته تا به دست ما رسیده است و بر طبق این است که فردوسی می‌گوید عجم را با آن بها داده و قدر و قیمت بخشیده است.

لازم به ذکر است که زبان فارسی سامان بخش هویت ما ایرانیان هم در ایران و هم در جهان است و همه ما باید در حفظ و نگهداری از آن کوتاهی نکنیم.

زبان شیرین و رسای فارسی توانسته است بخش بزرگی از سرزمین های جهان را تحت سلطه معنوی خود قرار دهد و برای ملت ها، فرهنگ، دین و معرفت را به ارمغان بیاورد.

به همین دلیل هر شخصی که به معارف دینی اسلامی علاقه مند است باید برای زبان فارسی جایگاه و ارج قائل شود.

زبان فارسی که زبان دوم در جهان اسلامی است می‌تواند یکی از بهترین رسانه های تمدن اسلامی در سراسر جهان باشد.

برای حفظ و گسترش این گوهر با ارزش بابد از گویش های کهن و قدیمی، که اکنون در گوشه و کنار شهر ها و روستا ها زبان سخن و گفتار آن هاست، بهتره جست و واژگان ناب و دست نخورده پارسی را انتخاب کرد و در فرهنگستان ایرانی از آنها محافظت کرد.

اگر ما زبان فارسی را به یک درخت تنومند و ریشه دار تشبیه کنیم، زبان های محلی که در اقصی نقاط کشور به کار می‌رود مانند ریشه های فرعی این درخت هستند.

ادیبان و صاحبنظران زبان و ادبیات فارسی باید تلاش کنند تا واژه های اصیل و پر مغز و بلیغ به صورتی عالمانه از این گویش های محلی استخراج کنند.

لازم به ذکر است که ادبیان ادبیات پارسی می بایست جلوی نفوذ واژگان بیگانه را به زبان پارسی بگیرند.

هر ایرانی در هر گوشه ای از این مرز و بوم به نوبه‌ی خود باید تلاش کند تا از ورود واژگان بیگانه جلوگیری شود چرا که زبان فارسی بخش هویتی ما ایرانیان است و همه ما در حفظ آن به صورت بکر و دست نخورده باید تلاش کنیم.

شقایق پاکی پودنک