شهریار در یازدهم دی ۱۲۸۵ خورشیدی در روستای خشگناب در بخش قره‌چمن آذربایجان ایران در اطراف تبریز متولد شد.
محمد حسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار است که یکی از بزرگترین شاعران معاصر ایرانی قلمداد می شود.
مهم‌ترین اثر شهریار منظومهٔ حیدربابایه سلام از معروف‌ترین آثار ادبیات ترکی آذربایجانی محسوب می‌شود.
شهریار از زمره شاعرانی است که اولین شعر خود را در سن چهار سالگی، به زبان ترکی آذربایجانی سرود.
از دوستان شاعر وی در طول زندگانی او میتوان نیمایوشیج،امیری فیروزکوهی، تفضلی و هوشنگ ابتهاج را میتوان نام برد.
شهریار شاعری مرثیه سرا بود که اشعاری در وصف اهل بیت سروده است که نام های زیر، نام آن دسته از اشعاریست که در وصف حضرت علی علیه السلام سروده است:
همای رحمت
یا علی
شب و علی
علی و دنیا.
او نیز در وصف حماسه حسینی و کاروان کربلایی نیز شعر سروده است.
علاوه بر این شهریار بعنوان یک شاعر ایرانی، اشعاری در وصف ایران و وحدت ملت ایران سروده است.
شهریار شاعری انقلابی بوده و در وصف انقلاب هم نیز شعر می سروده است.
شاعرانی بوده اند که در وصف شهریار شعر سروده اند نظیر: نیما یوشیج، مفتون امینی، پژمان بختیاری، مهرداد اوستا، بیژن ترقی، فریدون توللی، مهدی اخوان ثالث، فریدون مشیری و عمران صالحی.
علاوه بر این شهریار از جمله مشاهیر و مفاخر ارزشمند فرهنگ و ادب ایران اسلامی است که در جایگاه برترین های شعر و ادب پربار ایران جای دارد، بی تردید وی در قرن اخیر آئینه تمام‌نمای فرهنگ و هویت اصیل ایرانی است.
شهریار به مذهب تشیع و پس از آن به انقلاب اسلامی دلبستگی عارفانه و شاعرانه خاصی داشت و این دلبستگی علت اصلی مظلومیت او در میان شاعران مسلمان و دگراندیش بود، اما شهریار با آثاری که از خود برجای گذاشت به هر دو گروه نشان داد که سیر صعودی را از زمین به آسمان آغاز کرده بود که مذهب تشیع و انقلاب اسلامی همچون دو بال به یاری او شتافتند.
استاد شهریار که برخاسته از خاک پاک آذربایجان است از منظرها و نگاه های گوناگون نماد و سمبل هویت اصیل ایرانی مردم این خطه است.
شهریار شاعری عاشق بود که شعر او جلوه ای از پاکی وجود و تبلور حقیقی احساس بود.
استاد شاعرى که سال‌ها با یکه تازى در میدان توحید و وادى عرفان ثمره اشعارش، هم اکنون زینت بخش محافل و دورهمی های خاص و عام است.
سادگى و عمومى بودن زبان و عبارات، یکى از موجبات رواج و شهرت شعر شهریار است، از این رو شعر او براى همگان قابل فهم بوده است.
استاد مسلم شعر فارسی سرانجام در آذر ماه سال 1366 به علت بیماری ریوی به بیمارستان مهر تهران منتقل شد و سرانجام در 27 شهریور سال 1367 در بیمارستان مهر تهران همچنان‌که خود گفته بود؛
شهریارا بى حبیب خود نمى کردى سفر/این سفر راه قیامت مى روى تنها چرا
تنها و غریبانه غزل هجرت ابدى‌اش را سرود و به دیار باقى شتافت و پس از تشییع در تهران با حضور ده‌ها هزار نفر در مقبرةالشعراى سرخاب تبریز به آغوش خاک سپرده شد.
در خاتمه باید گفت که شهریار ملک دل در آخرین لحظات حیات این دو بیت از اشعار خود را زمزمه کرد و جان سپرد:
ای مظهر جمال وجلال خدا/علی یا مظهر العجایب و یا مـرتضی علی
از شهـریار پیر زمینگیر دست گیر/ای دستگیر مردم بی دست و پا علی.
