دنیا دارد تمام میشود. یادم هست این را اولین بار از استادی شنیدم که میگفت براساس مطالعات علمی عمر زمین داد به سر می آید و کم کم در کهکشان متلاشی میشود.
بعدترها با استدلال های مختلف دینی و سیاسی و زمین شناسی شنیدم که دنیا دارد تمام میشود.
اما کف دست من زمان تمام شدن دنیا را حداقل پنجاه سال به تعویق می اندازد. کف دست من خطی هست که آنقدر پررنگ است که کف بین های دم متروی تجریش هم میتوانند بفهمند عمرم از هشتاد سال هم میگذرد. هشتاد سال خیلی زیاد است. این را هم من میفهمم هم زمین. اما خب چاره ای نداریم جز زندگی کردنش.
دنیا تمام نمیشود به این زودی ها. تا وقتی که هنوز نتوانسته ایم به قدر آرامش مهربان باشیم. نتوانسته ایم به قدر کفایت انسان باشیم. نتوانسته ایم به قدر زندگی، لذت ببریم.
ما تنها رنج کشیدن و رنج بردن و رنج دادن را آموخته ایم و تمرین کرده ایم.
زهی عشق…
