ادبیات را نمی توان توصیف کرد فقط باید در در آن غرق شد. اینجا می خواهم به نقد کارهایی که می خوانم بپردازم شاید شما دوستان را هم در حس و حال خودم شریک کنم.
یکی از کتاب هایی که تازه خواندم "در جستجوی زمان از دست رفته" اثر "مارسل پروست" بود. کتابی طولانی و بسیار زیبا. مترجم اثر آقای "سحابی" است که خوش درخشیده و نثر زیبایی دارد. البته خواندن این کتاب طولانی احتیاج به حوصله ی فراوان دارد. زیر و بم های کلام آنقدر وسیع است که گاهی مجبور می شوید چند بار جمله ای را از ابتدا تا انتها بخوانید تا متوجه ی مطلب شوید.
هفت جلد کتاب است و یکی از نویسندگان بزرگ معاصر (فکر می کنم دوریس لسینگ) آن را بزرگترین رمان معاصر خوانده است.
ماجرای "پروست"، تاکید بر ارزش زندگی در هنر و آفرینش هنری و ادبی است.او می کوشد با تحلیل بعضی کارهای ادبی مثل "تولستوی"، "داستایفسکی" و "بالزاک"یا حتی تابلوهای معروف نقاشی جهان مثل کارهای "ادوار دُگا"، "کلود مونه"، و "مونه" به این نتیجه برسد که تنها جایی که می توان ماندگاری را در آنجا جست هنر و ادبیات است.
کتاب دیگری که بر عکس کتاب قبلی حجم کمی داشت مجموعه ی داستان های کوتاهی به نام "از عشق و اقاقی" بود نوشته ی "سیامک علائی" که در عین کوتاهی ، تاثیرگذاری بالایی داشت. از نویسندگان خارجی که شبیه این حس را به خواننده می دهند "ویلیام سنسام" و "کاترین منسفیلد" است که کتاب "گاردن پارتی" او را هم تازگی ها خواندم.
داستان های کتاب "سیامک علائی" هر یک برشی کوتاه از زندگی هستند و گاهی حتی از درونمایه ی متعارف در آن ها نشانی نیست و بعضی از کارها به قصه می مانند یعنی روایتی خطی از ماجرایی کوتاه و اثر گذارند و با داستانک و فلش استوری پهلو می زنند (مثل داستان "شهری ها" یا "پروانگی") یا داستان هایی اند که فقط با اشاره ای ، خواننده را به درک و دریافت و تفکری طولانی درباره ی یک موضوع احساسی هدایت می کنند ( مثل داستان " یک حس مبهم غریب" یا "از عشق و اقاقی" که نام کتاب هم از آن گرفته شده). گاهی رگه هایی از طنز را در داستان می توان پیدا کرد (داستان های "صف"و "رودست").
"سیامک علائی" را پیشتر با شعر و همینطور کارهای ترجمه می شناختم و حالا اولین بار است که کتابی تالیفی در حوزه ی داستان کوتاه از او به دستم می رسد. نثر کتاب زیبا و شاعرانه است و در پایان هر داستان ، خواننده مدتی با خود کلنجار می رود تا اثرپذیری و تداعی خود را از موضوع سبک سنگین کند...