این روزها زیاد فکر می‌کنم. به چی؟ آینده. من همیشه به آینده فکر می‌کنم و در آینده زندگی می‌کنم. انگار اصلاً حال وجود نداره. چند آزمون مهم در پیش دارم. نگرانم. فاصله‌ی زیادی باهاشون دارم اما خاطر آرام؟ نه. گاهی تصور می‌کنم اگر کسی در زندگی‌م بود و انسان درستی بود زندگی کردن دلنشین‌تر بود. نیست، مهم نیست. اینستاگرام رو دی‌اکتیو کردم چون برای چندمین بار برام ثابت شد من آدم اون‌جا نیستم. فردا اول مرداده و دقیقا یک روز با بیست و پنج سالگی فاصله دارم و پنج سال و یک روز با سی سالگی. تصور می‌کنم پیر شدم اما نمی‌دونم. پر از نمی‌دونم شدم و گاهی دلم می‌خواد فقط در تخت بمونم و تکون نخورم. باید درس بخونم، دوباره و دوباره و دوباره. هیچ چیز به جز استمرار من رو نجات نمی‌ده. دو جلسه‌ست که در جلسات ورزشی‌م هم شرکت نکردم و حتی جبران نکردم. نگرانم. فردا روز بهتری‌ه؟ امیدوارم.
