حرف تمام انسانها آن است که باید رنج را انکار کنی ، این را در تک تک کلاماتشان میتوان یافت ، در حالی که رنج انکار شدنی نیست بلکه پرستیدنیست رنج را باید سجده کرد چرا که عدمش ضدیت زندگیست و تماما خلاف تمام اصول انسانی و اخلاقیست ، انسان های قوی به اشتباه کسانی نامیده میشوند که رنج را به زباله دان انداخته اند و همواره بر هر چیز پیروزند و هیچ گاه اندوهی به خود راه نمیدهند ، در صورتی که آدمی اگر اینگونه باشد جز یک جسم پوچ و توخالی چیزی ندارد ، فکر و اندیشه ای که رنج راهی به آن نداشته باشد وهمی بیش نیست آدمی نمیتواند در حالی که لبخند بر لب دارد سپری از جنس جفنگیات دورش بسته به رنج های جهان بنگرد و دم نزند ما جز مجموعه ای از رگ ها واعصاب چیزی بیش نیستیم و اگر محیط اطراف نتواند جسم گوشتین ما را برنجاند و اعصابمان را تحریک کند و مشاهده واقعه ای غمناک ما را نتواند برنجاند در واقع باید به انسانیت خود شک کرد و زیر تمام این خلقت طبیعت زد .
ما در طول تاریخ با خیل عظیم روشنفکر هایی رو به رو بودیم که در چار دیواری اتاقشان درباره تمام رنج های بشر اظهار لطف میکردند و معتقدند دمی اگر در درون رضایت داشته باشد هیچ عامل بیرونی نمیتواند روی سعادتش تاثیر بگذارد ، برایم این سخنان کمدی و مضحکند چرا که همان به اصطلاح روشنفکران در طول زندگیشان گرسنگی ، فقر یا امثال آن را لحظه ای نچشیدند تنها نوشتند و نوشتند ، من برای تصدیق حرفم هولوکاست را مثال میزنم تصور کنید شما یک یهودی بینوا در عصر آلمان نازی بودید بعد در حالی که در اردوگاه کلنگ بر زمین میزدید و مقابلتان کوه جنازه ریخته بود یکی در گوشتان میخواند نه تو میتوانی باز هم طعم سعادت را بچشی چرا که آدمی در درون باید خوشبخت باشد ، یقینا همانوقت با کلنگ مخ طرف را روی زمین میپاشیدید . البته من مخالف آن نیستم که غنای درونی آدمی را به سعادت نزدیک تر میکند اما نباید عوامل بیرونی را نادیده گرفت و انکار کرد .
