من خستم. خستم از نبودنت. خستم از نداشنت. خستم از چک کردن تایم انلاینیت که دیگه دقیق نشون داده نمیشه میزنه ماه ها پیش. خستم از تایپ کردم سلام صبح بخیر و بعد یادآوری نبودنت و پاک کردن پیام. خستم از شب بخیر گفتنای متوالی که از وقتی رفتی حتی یه شب هم نبوده که نگفته باشم؛ بدون اینکه یک تیک، در کنار تیک همیشگی ظاهر شه.
من هنوزم هر روز که میرم بستنی فروشی، هر سه اسکوپ رو شکلاتی سفارش میدم. هنوزم چیپس رو فقط با ماست میخورم با اینکه با سس دوست دارم. هنوز موقع فیلم دیدن گوشیمو میزارم جلوی تلویزیون تا حواسم بهش پرت نشه. هنوز موقع چت کردن با کسی از صفحه چتش بیرون نمیرم تا ناراحت نشه. شبا قبل از خواب شرح حال می‌نویسم و همینطور که میخواستی تک تک اتفاقای روزمو می‌نویسم؛ اما دیگه تو نیستی. تو نیستی تا وقتی از اتفاقای بد روزم میگم بگی اشکال نداره فردا یه روز تازست. نیستی که بیای دم در خونه بریم شیرکاکائو بخوریم. تو نیستی تا با وجودت دلم قرص باشه به بودنت. تو نیستی ولی من هنوز با عادتایی که تو به وجودشون اوردی زندگی میکنم. من هنوز اون ستایشیم که تو ساختی؛ با این تفاوت که دیگه به چشمات زل نمیزنه، به در زل میزنم و منتظرم. منتظر روزی که دوباره لبخندتو، چشماتو و موهای موج‌دارتو ببینم و قلبتو کنار قلبم موقع به آغوش کشیدنت احساس کنم.
به رسم شبای بی تو
۱۰۱۲۰۱
شب بخیر ?
