تحقیقات روانپزشکان در UCLA نشان می‌دهد که به طور کلی، مردم امروز در مقایسه با سال‌های 1970 احساس بدتری نسبت به شکل ظاهری خود دارند.(حس بد هم یعنی گرفتاری، پس مقاومت نکنیم!)
90 درصد پسران در سنین راهنمایی و دبیرستان، حداقل گاهی با هدف خاص "حجیم تر شدن عضلاتشان" ورزش می‌کنند. (این یعنی پسرامون دغدغه دارن، نگرانن و هر لحظه ممکنه عملکردشون (مثلا تو درس خوندن) مختل بشه و گند بزنن به تمام زحمات خودشون یا خانواده!)
طبق داده های مشاهده شده از Box Office Mojo، طی سه سال گذشته، حداقل 4 فیلم از 10 فیلم پردرآمد ایالات متحده، داستان‌های ابرقهرمانی بوده‌اند. در این فیلم‌ها، بدن "ایده آل" مردان به طور مداوم نشان داده میشود، و این پیام را ارسال می‌کند: برای شجاع، قابل اعتماد و شریف بودن، شما به عضلات بزرگ نیاز دارید. ( تازه این ابرقهرمان‌ها رو از مردای خوشتیپ و فیت که قهرمان داستانن جدا کنید، چون اون خودش یه ماجرای ترسناک دیگست!)
این بدن ها برای تعداد کمی از افراد - شاید نیم درصد جامعه مردان- قابل دستیابی است.(شت!!!! پس ممکنه اگه بیخیال کل کار و درس و زندگیمم بشم، هرگز بهش نرسم ☹)
در مورد تأثیر اینستاگرام بر تناسب اندام گفته میشود که 43 درصد از مردم در سالنهای بدن سازی عکس یا فیلم می‌گیرند.(خب چتونه لامصبا!!! این محتواها برای پز دادن درمورد بدن خوبتونه یا تلافی زجری که زیر وزنه میکشید)
برخی معتقدند این محتواها باعث ایجاد انگیزه اجتماعی برای تناسب اندام میشود. (اما واقعیت اینه که درجاتی از ارعاب و اجبار - خصوصاً برای کودکان- در بطن چنین محتواهایی وجود داره. کافیه به شیوع مصرف غیر منطقی استرویید برای داشتن اندام متناسب و عوارضش فکر کنید).
حقیقت برای ما مردا، چیزی بیش از شکل بدنمونه!!!!
ریزش مو، قد، پوست، آلت تناسلی :
ارزش صنعت ریزش مو 1.5 میلیارد دلار برآورد شده. به سبب کلیشه‌ها، مردان کم پشت و بدون مو فکر میکنن که از جذابیت، پذیرش و قطعیت کمتری برخوردارن. تحقیقات همچنین نشون دادن که ریزش مو با احساس عدم کفایت، افسردگی، استرس و اعتماد به نفس پایین ارتباط داره.
در مورد قد، داده‌ها نشون میده که افراد، مردان قد بلند رو با سطوح بالاتری از خصوصیات کاریزماتیک، تحصیلات یا رهبری، افزایش موفقیت شغلی و حتی زندگی دوستانه قوی تر مرتبط می کنن.
برندهای مراقبت از پوست با هدف مردان به طور فزاینده ای محصولاتی را بازاریابی میکنن که همان نگرانی های مارک های زنانه را هدف قرار می‌دن: چین و چروک، تغییر رنگ پوست، تقارن، شکل و اندازه صورت. اعمال جراحی زیبایی مردانه نسبت به سال 1997، 325 درصد افزایش یافته‌است. صدرنشین جراحی‌ها عبارتند از: لیپوساکشن، جراحی بینی، جراحی پلک، کاهش سایز پستان، لیفت صورت.
مطالعه ای در سال 2008 ، اندازه آلت تناسلی مرد را به عنوان یکی از سه نگرانی اصلی از تصویر بدن در مردان دگرجنسگرا، همراه با وزن و قد گزارش کرد. تحقیقات نشان می‌دهد که اکثریت مردان احساس می‌کنند آلت تناسلی کوچکتر از حد متوسط دارند.(در این بین مردان زیادی هم هستند که از شکل آلت تناسلیشون نگرانن و فکر میکنن باید یه جور بهتری میبودن ☹) این احساسات منفی در مورد اندازه آلت تناسلی می‌تواند منجر به کاهش عزت نفس، شرم و خجالت در مورد رابطه جنسی شود. (جای تعجب نیست که برندها قبلاً دست بکار شده باشن تا شما رو تو خرج بندازن)
وقتی تراژدی ها به ژانر ترسناک تبدیل میشن:
مدل ایده‌آل برای مردان همیشه یک شکل بوده است.(مجسمه مردان یونانی رو ببینید، برید سراغ پرتره‌ها، هرچی که ممکنه!مرد ایده آل همیشه یک ظاهر داشته! قطعا مردان با کلیشه های سخت تر و قدیمی‌تری میجنگن!)
مردان معمولاً در مورد ظاهر خود صحبت نمی‌کنند و مبارزاتی که باعث ایجاد جنبش بادی پازیتیو شده، مورد توجه مردان قرار نگرفته است. (معنیش این نیست که مردا به ظاهر خودشون اهمیتی نمیدن به عنوان مثال مردان در سال 2019 حدود 55 میلیارد دلار صرف محصولات زیبایی پوست کردن چون براشون مهمه)، واقعیت اینه که این گروه خسته هستن و به راحتی کنار گذاشته میشن. هنوزم اغلب مردان تمایلی برای بحث در مورد تصویر بدنی خود وجود ندارن چون نیروی قوی کلیشه‌ها بهشون میگه، "حرف زدن از بدن تو رو آسیب‌پذیر و از مردانگی دور می کنه. پس ساکت باش!")
حتی اگر مردان از چنین مواردی صحبت کنند، ممکن است مردانگی و رابطه جنسی آنها توسط دیگران زیر سوال رود و تحقیر شوند.
صنعت مد هیچ کمکی به مردان نکرده است.(مدلهای پلاس سایز زنانه خیلی مشهور و مورد حمایت برندهان اما برای مردها ماجرا اصلا اینطور نیست و این ماجرا توی تبلیغات لباس زیر هزار برابر بدتر میشه)
به گفته NHS Digital، در انگلیس تعداد پذیرش‌های سالانه بیمارانی مبتلا به اختلالات خوردن در مردان بیش از چهار برابر شده‌است. در همین حال، موسسه خیریه Beat تخمین زده‌است که یک چهارم جمعیت 1.25 میلیون نفری مبتلا به اختلالات خوردن در انگلیس، مرد هستند.
مطالعه ای که توسط بنیاد بهداشت روان انگلیس در سال 2019 انجام شد، نشان داد که 28٪ از مردان به دلیل نگرانی از بدن احساس اضطراب می‌کنند و 11٪ به دلیل نگرانی از بدن، افکار خودکشی دارند.
نظرسنجی YouGov در سال 2020 نشان داد مردان جوان تقریباً به اندازه زنان دغدغه ظاهر خود را دارند و احتمال اینکه این دغدغه به وسواس تبدیل شود برای مردان با زنان برابر است.
خلاصه
احتمالا تصاویر بازیگرا مستقیماً باعث بی‌اشتهایی و بیماری نمیشن، غذا خوردن و سایر اختلالات مربوط به بدن اغلب ریشه در مشکلات عمیق تر دوران کودکی یا روابط دارن. با این وجود، تغییر در فرهنگ - دیدن مدلهای مختلف به عنوان آرمان- باعث وخامت ماجرا شده. داشتن اسباب بازی‌ها با بدن‌های متفاوت، شنیدن سخنان شفاف و بی اغراق سلبریتی‌ها، تشویق افراد عادی برای تقسیم نگرانی های خود پیرامون شکل بدنی، و حتی ترویج هشتگ جذاب به کاهش این مشکل کمک میکنن. در نتیجه، افراد ضعیف کمتری، ممکنه "کمال" جسمی را به عنوان راه حلی برای مشکلاتشون دنبال کنن. این موارد بیشترین تأثیر رو روی پسران ما خواهد گذاشت. نقل قول زیر رو بخونین تا بهتر متوجه منظورم بشید:
وقتی از لارنس اسمیت، مبتلا بی‌اشتهایی، می پرسم که احساسش با دیدن مدل های پلاس سایز در یک کمپین جذاب چیست، مکث می‌کند و می گوید: "الگوهای رفتاری در من چنان ریشه دوانده است که نمی دانم این نمایشها چقدر می‌توانند باورهای من درباره بدن خودم را تغییر دهند اما برای نسل های آینده، برای لارنس‌هایی که اکنون 13 ساله هستند، بسیار شگفت آور خواهد بود."
پیشگامان جنبش مردانه ما
در سال 2013، کلوین دیویس در حال خرید یک بلیزر قرمز در کلمبیای کارولینای جنوبی بود، که بدن او را مسخره کردند. معلم مدرسه ای که 5 پا و 10 اینچ قد دارد و شلوار با کمر 38 اینچی می پوشد، قبل از این اتفاق نگران شکل بدن خود نبوده‌است. وی گفت: "نقطه اوج زمانی بود که دستیار فروش به من گفت من خیلی گنده هستم و نمی توانم در آنجا خرید كنم. من احساس ناامنی شدیدی کردم و نمی‌دانستم چگونه با آن کنار بیایم."
بنابراین او وبلاگ آنلاین خود را با نام Notoriously Dapper راه‌اندازی کرد. دیویس بخاطر ابعاد و رنگش احساس می کرد که مورد توجه صنعت مد قرار نگرفته‌است. این وبلاگ او را قادر ساخت تا از مد لذت ببرد، در مورد بدن خود صحبت کند و با پسرهای دیگری که احساس آسیب پذیری می‌کنند تعامل کند. دیویس به یاد می‌آورد که مردم در ابتدا متحیر بودند - "آنها می گفتند: وبلاگ بادی پازیتیو مردانه چیست؟" - اما به مرور، پیراهن های بلند و نگاه آفتابی او طرفداران وفاداری را به خود جلب کرد. او اکنون 15000 وبلاگ مشترک و بیش از 92،000 دنبال کننده اینستاگرام دارد - و مدل مارک‌هایی از جمله Gap است.
تعداد انگشت شماری از افراد دیگر نیز به او پیوسته اند. در سال 2016، Zach Miko به عنوان اولین مدل پلاس سایز مرد قرارداد خود را امضا کرد، و آژانس مدل سازی پیشگام Bridge یک بخش مردان را راه اندازی کرد. لباس های بلند و بزرگ مانند جاکامو رواج یافتند.
در سال‌های اخیر، افراد مشهوری مانند سام اسمیت و رابرت پتینسون در مورد دغدغه های خود پیرامون بدنشان صحبت کرده‌اند و این ماجرا تایید می‌کند که تصویر بدن برای مردان - حتی افراد مشهور و موفق - یک مشکل است.
چه کنیم؟
حتی با دانستن مشکلات، حل مشکل تصویر بدنی در مردان امر دشواریست. یکی از اصلی‌ترین چالش‌ها که نسبتاً ساده بنظر می‌رسد این است که مردان کمی حاضرند درباره مشکلات ناشی از تصویر بدنی منفی از خود با دیگران حرف بزنند.
پذیرش خود: اولین قدم ساده این است که بدن خود را برای آنچه هست قبول کنید. به خود یادآوری کنید که تصاویری از بدن که توسط رسانه ها ترسیم می‌شوند واقع بینانه نیستند. رسانه ها در به تصویر کشیدن اجسام غیرواقعی و نمایش تبلیغات مهارت دارند و این شامل بدن مردان نیز میشود.
بدن خود را در آغوش بگیرید: فرقی نمی‌کند که شما یک ورزشکار باشید یا یک فرد معمولی - سعی کنید از ظاهر خود خوشحال باشید. اگر در حال انجام اقداماتی برای سلامتی از طریق ورزش یا رژیم هستید ، سفر را در آغوش بگیرید. به جای تمرکز روی آنچه دوست ندارید، به خود افتخار کنید که سعی در تغییر آنچه می توانید کنترل کنید دارید.
از آسیب پذیری نترسید: باور کنید که این مسئله تمام مردانگی شما نیست. اگر ما بتوانیم تجربه های منفی و مثبت خود را به اشتراک بگذاریم، بهبودی ممکن خواهد بود.
تنظیم محتوا: سایت‌های رسانه‌های اجتماعی خود را فقط برای نمایش محتواهایی که احساسات مثبتی در مورد بدن شما ایجاد می کنند، تنظیم کنید.
صحبت کردن از دغدغه ها: رفاقت با یک دوست مرد می تواند به کاهش فشار کمک کند. گروه های آنلاین برای مثبت اندیشی بسیار مناسب هستند.
فاصله گرفتن از شبکه های اجتماعی: گذراندن وقت در مکان هایی با تصاویر واقعی از مردم، مانند کافی شاپ یا رستوران محلی، بسیار ارزشمند است.
جامعه: تصمیم به خوشحال بودن از اندام خود و اختصاص ندادن تمام زندگی به "اصلاح آن" به خودی خود اقدامی عصیانگر است ، زیرا جامعه ما به دستیابی به اندام ایده آل بسیار متمرکز است. دعوت از جامعه برای تشویق مردان عصیانگر و همراهی با آنان امری ضروری است.
