وقتی همه چیز نرماله و تنها دغدغت اینه که وای من چرا درس نمیخونم. نسخه پیچیدن واسه زندگیت و نگاه کردن به دنیا برات راحتتره.
ولی وقتی غمی رو تجربه میکنی که در حد و اندازه مغز و روانت نبوده وقتشه که عوض شی و رشد کنی.
ولی یادمون باشه که آدم اژ اون چیزی که فکر می‌کنه قوی تره.
دنیا با امیده که استواره. همش با امید. با امید دیدن صبح میخوابیم مگه غیراینه؟
همش باامید میریم ثانیه بعدی.
غم پیش میاد برای هممون. زندگی همینه دیکه رندوم یه تیکه شکلات تلخم گیر تو میفته.
حالا شکلات تلخ که بهت رسید مجبوری بخوری. نمیتونی کاری کنی، هرچقدرم نخوای و دوست نداشته باشی بازم باید قورتش بدی. کسی ازت انتظار نداره بگی شیرینه به به خوشحالم.
نه گریه کن فریاد بکش ناراحت باش. ولی یادت باشه همیشه امید هست. یه امید کوچیک برای فردا هرطوری که میخواد بشه.
زجه بزن تو تمام لحظاتت ولی یادت باشه بعد تموم اینها باید قوی بچسبی به هرچیزی که برات مونده. قدر لحظاتی که زجه نمیزنی رو بدونی.
زندکی همینقدر جالب و قشنگه. دست پیش میگیره که پس نیفته. بله همینه.
اصلا مهم نیست به خدا باور داشته باشی و قدرت برتری رو حس میکنی یا نه.
فقط به یاد داشته باش امید همون نوریه که بهت قدرت می‌ده وایسی رو پاهات.
