توی مشاهداتِ آگاهانه خودم نسبت به زندگی، حتی در مقیاس کوچکترِ روزانه، یا حتی کوچکترِ لحظه ای به این نکته رسیدم که نوع و دریچه نگاه کردن به موضوعات، موضع من رو نسبت به اون ماجرا خیلی متفاوت میکنه. منظورم چیه؟ مثالی که برا خودم میزنم اینه
چند وقت پیش، یه روز صبح بیدار شدم و گوشیم رو که سه سال هر روز صبح چک میکردم، مثل همیشه برداشتم که چک کنم و به نظر همه چی عادی بود! کارای اول صبحمو که کردم و اومدم و وصلش کردم به سیستم برای گرفتن اینترنت ازش، صفحه ش خاموش شد. اولش به نظرم رسید که شاید آپدیتی شده، و نیاز به ری استارت شدن داره... تا اینکه در ساعات بعدی فهمیدم که نه... خداحافظی کرده و خراب شده
من توی اون روزا پنجره ای داشتم برای نگاه کردن به جهان، و اونم این بود که چرا همه چی سخت شده؟ چرا همه اتفاقات سخت و بد داره برا من میافته؟؟ سیستمم که باهاش کار میکنم جواب نمیده، گوشیم خراب شده، کارام جلو نمیرن، توی رابطه هام اتفاقات خوشایندی پیش نمیاد و ....
طبیعتا دنبال درست کردن همه اینا هم بودم ولی با این پنجره که چه وضعشه این زندگی!
تا اینکه با خراب تر شدن همه چی یه روز رها کردم تقریبا همه این فکرا رو...
یادمه یه چیزی هم از این وضعیت قبلا نوشته بودم، ایده های بد سراغم میومدن هم...
اما یه چیزی به ذهنم رسید که عوض کنم پنجره نگاهمو... به جای تمرکز روی مشکلاتی که هست، بپذیرم همشونو و تمرکز روی یافتن پاسخی برای حل کردنشون داشته باشم
خیلی اتفاقا افتاد، و من توی این مدت هم تونستم گوشی بگیرم، هم سیستمم رو عوض کنم، هم کلی از کارام رو جلو ببرم و هم حالم بهتر از گذشته بشه،
ولی این یه سبک زندگیه! اینکه پنجره ای جدید برای نگاه کردن به زندگی پیدا کنم.
