دیز آرتری

دیزآرتری اختلال در صداهای گفتاری است که به خاطر آسیب عصبی اجزای سیستم حرکتی- گفتاری ایجاد می‌شود. بیان ضعیف واج‌ها از علایم آن است. به عبارت دیگر، این وضعیتی است که در آن مشکلاتی به طور موثر با عضلاتی که به تولید گفتار کمک می کنند رخ می دهد و اغلب تلفظ کلمات را بسیار دشوار می کند. با مشکلات درک زبان (یعنی دیسفازی یا آفازی) ارتباطی ندارد، اگرچه فرد می تواند هر دو را داشته باشد. هر یک از زیرسیستم های گفتاری (تنفس، آواسازی، رزونانس، پروزودی) می تواند تحت تأثیر قرار گیرد که منجر به اختلال در درک، شنوایی، طبیعی بودن و کارایی ارتباط صوتی می شود.دیز آرتری تکلم خود را کامل از دست داده است آنارتری گفته می شود.

آسیب عصبی ناشی از آسیب در سیستم عصبی مرکزی یا محیطی ممکن است منجر به ضعف، فلج، یا عدم هماهنگی سیستم حرکتی-گفتاری شود که باعث دیزآرتری می شود. این اثرات به نوبه خود مانع از کنترل زبان، گلو، لب ها یا ریه ها می شود. به عنوان مثال، مشکلات بلع (دیسفاژی) نیز اغلب در افراد مبتلا به دیس آرتری وجود دارد. اعصاب جمجمه ای که عضلات مربوط به دیزآرتری را کنترل می کنند شامل شاخه حرکتی عصب سه قلو (V)، عصب صورت (VII)، عصب گلوفارنکس (IX)، عصب واگ (X) و عصب هیپوگلوسال (XII) است.

دیز آرتری شامل اختلالات گفتاری ناشی از ناهنجاری های ساختاری، مانند شکاف کام نمی شود و نباید با آپراکسی گفتار، که به مشکلات در جنبه برنامه ریزی و برنامه ریزی سیستم حرکتی گفتار اشاره دارد، اشتباه گرفته شود.