از گذشته دور و شاید از بدو تولد احمق بودم.
این یک تلنگر محکم بود یک سیلی واقعی که چند روز پیش در کلاس پرسونال برندینگ امیر غیاثی فر توی گوشم زد.دقیقا زمانی که گفت اگر به خاطر کمال گرایی و میل به کامل بودن و کامل انجام دادن تمرین هاتونو انجام ندادید.پس یا تنبل هستید یا احمق.تنبل ها کاری انجام نمیدن اما رنجی هم نمیبرن.اما کمال گراها کاری انجام نمیدن و در عین حال رنج میبرن و این یعنی حماقت.خیلی تامل برانگیزه،اینطور نیست؟
خیلی سال بود که درگیر کمال گرایی بودم از همون سالهای دبیرستانم که تمام تکالیفم رو عقب می انداختم برای اینکه عالی انجام بدم و بعد درس خوندن هامو هربار از فصل اول کتاب شروع میکردم تا مطمین بشم کامل یاد گرفتم تا همین روزها درگیرش بودم.خوب که نگاه میکنم به خاطرش خیلی چیزها رو از دست دادم و هر آنچه بدست آوردم دقیقا اونهایی بوده که فقط انجامشون دادم با نهایت تلاشم برای بهترین بودن اما نه کامل بودن.هر زمان خواستم کامل باشم و کامل بدست بیارم عملا تنها چیزی که نصیبم شده یک هیچ بزرگ و یک حسرت و رنج عمیق بوده واقعا احمقانه به نظر میرسه و تا اون روز از این منظر اینجور صریح و واضح و واقع بینانه و بی رحم بهش اشاره نکرده بود.خیلی کارها براش انجام دادم . مشاوره و دوره و مطالعه کتاب های مربوط به کمال گرایی ،خیلی بهتر شدم اما هنوز دقیقا در اون نقاطی از زندگیم که برام خیلی مهم تر هستن دوباره ردپاش پیدا میشد. و در نهایت این یک جمله بود که کار رو تمام کرد.این اولین تمرینم در ویرگول رو فقط انجام دادم .کاملا ناکامل و فقط برای انجام دادن..فقط برای اینکه احمق نباشم.و شاید این مهم ترین چیزی باشه که باید انجامش بدم :" انجام دادن"." just do it".تا حالا احمق بودید؟از نوع کمال گرایی؟
