بر اساس رویکردی که با نام روانشناسی خود شناخته می‌شود (self psychology) کودکان در جریان تعامل با دیگران خود را می‌شناسند. مهره‌های ستون فقراتِ سلف کودک یا سلف یک انسان به میزانی که دیده می‌شود و با دفعاتی که دیده می‌شود و به شکل‌هایی که دیده می‌شود، روی هم ساخته می‌شود و بالا می‌رود. استادم در دوره‌های کودک جمله جالبی داشت که می‌گفت یک کودک در چشمان مادرش خودش را می‌بیند. وقتی مادر با اشتیاق به فرزندش که در حال بازی‌کردن است نگاه می‌کند و می‌گوید: «قربون دست و پای بلوریت» یا «وااای داری می‌خندی و چقدر قشنگ می‌خندی و…» در ذهن کودک مرور می‌شود:«ااا من خوبم! اااا پس من یه موجودیم که ارزش دیده‌شدن دارم! اااا پس من هستم!» در واقع می‌توان گفت کودک در آن شوقی که در نگاه مادر هست جان می‌گیرد و رشد می‌کند! دقیقا به مثابه یک مولتی ویتامینی برای رشد روان کودک! این کار به اصطلاح Mirroring نامیده می‌شود و به معنای انعکاس آینه‌وار رفتار و احساس کودک است و یک جزء ضروری برای رشد روان کودک به شمار می‌رود. مشابه آن را در ارتباط درمانگر و کودک در بازی درمانی، یا در فرایند درمان بزرگسال(علی‌الخصوص روانکاوی) می‌بینیم. درمانگر بزرگسال در میان صحبت‌ها درست مثل آینه، خودمان را به خودمان نشان می‌دهد. بچه‌ها با بازی با ما حرف می‌زنند. در واقع بازی به ما فرصتی می‌دهد که آن‌ها را به خودشان نشان دهیم. بنابراین بازی‌درمانی با محوریت چنین تکنیکی شاید بستری برای ترمیم این رابطه از دست‌رفته والد(یا مراقبان اصلی) و کودک باشد.
