به نام خدا
سپیده برف از آسمان می آید
خنده کنان و شادمان میاید
با عجله، دوان دوان میآید
تا که کند جوی را روان، میاید
«سپیده برف آمد و کرد اقامت»
گفتم بدو ای برف چه مهربانی
باعث شادابی جسم و جانی
پریدم از جوی آب روانی
گفتم به جوی عجب تو پر توانی
«سنگ عظیم هست نیستی برایت»
گفتا که قدرتم ز خود ندارم
بنگر همه جا را ببین کنارم
من قدرتم را از سپیده دارم
گهی نباشه آن گهم چه دارم؟
«گفتم به برف شگفت از این کرامت»
گفتا که جانم من نبین خدا بین
من نیز از ابر، ابر هم از همین
دارد از این آب روان زمین
وین هر چه بینی هست ز جان آفرین
«شکرا خدا از این همه عنایت»
