قرار بود انسان هایی شجاع و فداکار بار بیایند دهه شصتی ها به نظرم قرار بود انسان های مقاوم شجاعی بار بیایند دهه شصتی ها یا شاید حداقل ظاهرش که این می نمود؛ گیله مرد را که می خواندیم و یا ریزعلی را که می خواندیم ، یادم است قراربود انسان های شجاعی بار بیاییم و این که عزت را از خدا بخواهیم.
چه شد که برای پیدا کردن شغل ، برای ایجاد درآمد ، چشممان به دستان بندگانش دوخته شد ؛ چرا جوان تر که بودیم ؛برای قبولی در کنکور این قدر به خدا نزدیک بودیم ولی کم کم که گذشت برای پیدا کردن کار و شغل با عزت از خودش کمک نخواستیم ؟
قراربود انسان های مقاومی بار بیاییم که در برابر سختی ها ایستادگی کنیم ؛انگار از همان ابتدا در دانشگاه روحمان را پاره پاره کردند .
با کمترین اعتماد به نفس رهایمان کردند وسط بازارکار ، تا بدون بیمه کار کنیم؛ عمرمان را برای گرگ های بازار کار تلف کنیم.
مگر آل پاچینو در فیلم بوی خوش زن در سکانس آخر رو به مدیران مدرسه نمی گفت : گور بابای مدرسه bird که شما می خواهید ؛ این چارلی را که برای خرید آینده ای خوب هیچ چیز از روح بزرگ خودش را نمی فروشد روحش را پاره پاره کنید ؟
ولی انگار دانشگاه این کار را با ما کرد . حالا اگر دانشگاه هم نه این شغل های استخدامی مغز پوک کن ، دقیقا چه زمانی این قدر معتبر شدند ؟
اگر کوروساوا 70 سال پیش فیلم زیستن را ساخت ؛ که در ان کارمندان دولتی را نشان میداد؛ که چطور افراد بیماری که به غیر از رشوه و فساد، بزرگترین ضررشان برای مردم تلف کردن وقت مردم بود، چون برای هر کاری مردم را پاس می دادند به ارگان های دیگر،
هرکدام از این کارمندان دولتی می گفت : ما وقتی وارد این اداره شدیم این طوری نبودیم.
قرار نبود مگر ادم های شجاعی بار بیاییم که حرفمان را بزنیم، خواسته مان را بگوییم؟
این ها را نمی گویم که از کسی یا از خودمان متنفر باشیم ، به گفته نقش اول همین فیلم زیستن کوروساوا ،برای متنفر بودن از کسی وقت نداریم . اگر بدانیم چه قدر دیگر زنده می مانیم
.
.
عاقبت بینی مکن تا عاقبت بینی شوی
تا چو شیر حق باشی در شجاعت لافتی
