نویسنده: داریوش حبیب پور
مدت‌ها قبل هنگامی‌که بازی‌های رایانه‌ای در حال تبدیل شدن به جزئی از عاداتِ روزمره‌یمان بودند، منتقدان بسیاری به مقابله با آن پرداختند تا جایی که «جَک کرول» معتقد بود نمی‌توان هیچ ردپایی از هنر را در ویدیو گیم‌ها پیدا کرد و آن‌ها نمی‌توانند پیچیدگی عاطفی‌ای که اساس هنر است را انتقال دهند. حقیقت این است که انسان ذاتا عاشق هنر است و به سمت آن کشیده می‌شود، چطور ممکن است بتوانیم بازی‌های ویدیویی را عاری از هنر بنامیم و رشد چشم‌گیر مخاطبان آن را توجیه کنیم؟ آن هم وقتی‌که به یک‌باره خودتان را مقابل بازی‌ای به نام «اینساید» (Inside) می‌بینید که ذوقِ هنری سازندگان آن در لحظه لحظه‌ی گیم پلی‌اش قابل مشاهده است.
امروزه جهان شاهد این است که طرفداران بازی‌های رایانه‌ای در سراسر دنیا ساعت‌ها پشت دربِ مغازه‌ها صف می‌کشند تا زودتر از دیگر هم‌قطارانشان جهان مجازیِ دلخواهِ خود را تجربه کنند. زمانی که ترشح آدرنالین را در خون خود حس می‌کنند و همراه با اتفاقات دنیای‌بازی میخندند، اشک می‌ریزند و فراز و نشیب‌های زندگی در دنیایی دیگر را تجربه می‌کنند. گاها سال‌ها زمان می‌برد تا یک بازی از مرحله‌ی ایده‌پردازی به محصولِ نهایی تبدیل شود، محصولی که می‌تواند چرخه‌ی مالی سرسام‌آوری را برای سازندگانش ایجاد کند. ما در این رسانه‌ی کاغذی-تعاملی داستان تولید بازی‌ها را با روشی نوین برایتان روایت می‌کنیم... داستان تبدیل پروتئین به آدرنالین از زاویه‌ی واقعیت افزوده. تجربه‌ای جدید و متفاوت که در باب خوبی‌های آن سخن فراوان میتوان گفت. اگر شما موفق به خواندن این مطلب شده اید، یعنی تلاش من و دوستانم برای قدم برداشتن در مسیر «تبدیل دنیا به جایی بهتر برای زندگی» درحال نتیجه دادن است. افزایش میزان مطالعه در کنار استفاده‌ی کم و بهینه از کاغذ.
بابت هرگونه کمبود و تأخیر طلب بخشش میکنم. اما مهم این است که قدم‌های اول را طی کردیم و حالا برای شماره‌های بعدی مجله آماده‌ی استقبال از نظرها و همکاری‌های شما عزیزان هستیم. چنان که صائب میفرماید:
اهل همت رخنه در سد سکندر می کنند
این سبک دستان، کلید فتح را دندانه اند
داریوش حبیب پور - 29.10.95
