فرصتی داشتم که حدود ده سال در یک محل به عنوان مدیر خدمات پرستاری به کار اشتغال داشته باشم. بنابراین می توانستم در یک بازه ده ساله کارکنانِ ثابت مجموعه را زیر نظر داشته باشم.
یکی از مسیرهای ارتقا شغلی در ادارات و سازمان ها، ادامه تحصیل و به دست آوردن مدرک بالاتر است. البته افراد بسیار کمی چنین مسیری را انتخاب کردند.تحصیل یک مقطع بالاتر چه مرتبط یا نامرتبط کاری سخت، زمان بر و پر هزینه است.
یکی از کسانی که در راه تحصیل زحمات زیادی را تحمل کرد، خانم ... بود. او در مدت دوسال و اندی موفق به اخذ مدرک کاردانی شد. ایشان به قدری در ارتقا خودش خوش بین و مطمئن بود که تقریبا از همان زمان شروع تحصیل ناسازگاری هایی را در محیط کار نشان میداد. دیگر در قبول شیفت اضافه همکاری نمی کرد. حاضر نبود به جای همکارانش شیفت بدهد. ادامه چنین رفتارها به جایی رسید که در انجام وظایف عادی خودش هم تعلل میکرد. نمی دانم چه وعده هایی به او داده بودند؟
بعد از فراغت از تحصیل درخواستی به ریاست سازمان نوشت و یکی از پُست های خالی را برای تخصیص به خودش تقاضا کرد. در جلسه شورای اداری من دلم می خواست که یک نیروی تازه نفس دراختیار من قرار بدهند و برای او پایان کار بنویسم. از عملکردش و از نارضایتی های خودش و همکارانش خسته شده بودم. اوضاع به قدری بد شده بود که اگر خودش شاکی نبود اطرافیانش از او شاکی بودند که کارهایش را به درستی انجام نمی دهد.
در جلسه شورای اداری مدیر بالا دست من پرسید که عملکرد این خانم در واحد پرستاری چگونه است؟من باید دروغ می گفتم باید از او تعریف می کردم تا اینکه او را از واحد پرستاری حذف کرده و به واحد اداری بدهند. اما دروغ نگفتم با زبان بی زبانی گفتم که چندان کارمند کلیدی به حساب نمی آید. مدیر بالادست ما فردی زرنگ و هوشیار بود. او فهمید که من از این فرد رضایت ندارم و نخواست یک فرد ناراضی و دردسرساز را به واحد اداری منتقل کند. او گفت اجازه نمی هد کسی با این خصوصیات رفتاری و عملکردی وارد سیستم اداری شود. هر چند که مدرک معتبر هم کسب کرده باشد.
تا زمانی که من و مدیر بالادست در آن سازمان کار میکردیم خانم ... در جایگاه خودش ثابت ماند و پُستی به او داده نشد. بعد از اینکه مدیر تغییر یافت او به پُست مورد نظر گمارده شد، ولی مدت کوتاهی کار کرد و بعد به واحد دیگری که هیچ ربطی به تحصیلات او نداشت واگذار شد.
