آن سالی که ارزشیابی ها عوض شدند را به یاد دارم. ارزشیابی های سالانه که حداکثر سی امیتاز داشت به ارزشیابی صد امتیازی تبدیل شد.
وضعیت جدید باعث شد که پرستاران و سایر رده های کاری در بیمارستان دست به کار تهیه مدارک و مستندات مورد نیاز بشوند.هر کس موظف بود که تشویق های همان سال را ضمیمه برگ ارزشیابی خود کند.
حدس بزنید چه چیزهایی رو شد؟
ما در دفتر پرستاری با کلی تشویق مواجه شدیم که نه تنها در مورد آنها از دفتر پرستاری سوال نشده بود بلکه رونوشتی هم به مدیر خدمات پرستاری ارسال نشده بود. این تشویق ها از منابع مختلفی به کادر پرستاری داده شده بود. همه تشویق ها دارای عناوین کلی و مبهم بودند.
این در حالی بود که روال دفتر پرستاری برای تشویق ها دقیق و روند کسب آن کاملا مشخص و واضح بود. کارکنان پرستاری به ازا هر فعالیت و عملکرد قابل تقدیر یک برگ تشویق کتبی بدون درج در پرونده دریافت می کردند. در این برگه ها علت تشویق، شیفت، تاریخ و درخواست کننده تشویق ثبت می شد. یک برگ از آن تشویق به خود فرد و یک برگ در دفتر پرستاری بایگانی می شد . وقتی که تشویق های کتبی بدون درج در پرونده، به پنج فقره می رسید، یک برگ درخواست تشویق با درج در پرونده درخواست می شد، در حالی که برگ های پنجگانه به آن الصاق شده بود تا قابلیت بررسی و استناد داشته باشد.
با این اوصاف کارکنان حق داشتند ناراحت و ناراضی باشند به این روال معترض باشند و دفتر پرستاری را مقصر بدانند. زیرا کسی نمی توانست تحمل کند که رنج بکشد و صبر کند تا تشویق بگیرد و عده ای بدون طی مراحل لازم از منابع غیر ذی صلاح در امر پرستاری، تشویق دریافت کنند.
