وقتی به حوالی بیمارستان‌ها می‌رسیم ،میتوانیم دانشجویانی را ببینیم که با روپوش سفید یا سبز در محوطه بیرون از بیمارستان در تردد هستند.آنها روپوش سفید خود را دم در ماشین می‌پوشند، بعد مسیر را تا بیمارستان با همان روپوش طی می‌کنند.
بسیاری از آنها هرجا که جای پارک پیدا کردند، همان جا روپوش را به تن می‌کنند.
بر خلاف این صحنه ها،
به ما یاد داده بودند که روپوش کار مقدس است و باید احترام آن را حفظ کرد.
یاد داده بودند روپوش برای محافظت ما پوشیده می‌شود تا اینکه لباس‌های شخصیمان تمیز بماند.
به ما یاد داده بودند روپوش برای حفظ ایمنی بیمار است ما با روپوش پوشیدن بیمارمان را مراقبت و محافظت می‌کنیم.
به ما یاد داده بودند روپوش سفید نشانه این است که ما یک تیم هستیم، حس مشترکی داریم و با همبستگی می‌خواهیم سطح سلامت بیمار را ارتقا بدهیم.
به ما یاد داده بودند روپوش سفید باعث تمایز کارکنان بالینی از سایر رده‌های کاری می‌شود.
مزیت روپوش سفید این است که حس امنیت و در مرکز توجه بودن را به بیمار القا می‌کند.
روپوش سفید این پیام را دارد که ما یک پارچه و مشتاق خدمت هستیم.
روپوش سفید نشان می‌دهد که ما حرفه‌ای عمل می‌کنیم.
ولی انگار معنای یونیفرم به کلی دگرگون شده است. اکنون حرفه ای ها تمایلی به این جور مقررات ندارند. ترجیح می دهند لباس های رنگی به جز سفید بپوشند.
