رفتن به مسجد برای ترحیم و تسلیت به داغداران، یک کار معمول است. بیشتر ما از سر انجام وظیفه و نیز ابراز همدردی به مساجد رفته ایم. به جز بعضی استثناها مراسم مساجد شبیه هم هستند.
حال می خواهم یکی از مراسم استثنایی را برایتان شرح دهم: وقتی که وارد شدم دیدم که دور تا دور سالن صندلی چیده اند و این یعنی نشستن به مدت طولانی خیلی آزاردهنده نخواهد بود. به دلایلی به خودم قول داده بودم که از اول تا آخر مجلس حضور داشته باشم.
چیزی که این ترحیم را استثنایی کرد دو نفر بودند. آنها طوری لباس پوشیده بودند و طوری به خودشان رسیده بودند که اگر همان دم از مسجد خارج می شدند و سوار ماشین می شدند و به یک مجلس عروسی می رفتند، هیچ نیازی به تغییردادن سرو رویشان نداشتند. چنان مجلسی پوشیده بودند که اصلا کم از تشریفات جشن نداشت. من به مدت نسبتا طولانی به کسانی که آمدند و رفتند نگاه کردم. به طرز رفتار و نیز چگونگی برخورد ها دقیق شدم ولی بازهم آن دو نفر با پوشش خاص شان من را مبهوت کرده بودند!
