روزی به عنوان مدیر خدمات پرستاری، برای بازدید و بررسی مراقبت های پرستاری به بخش ویژه سی سی یو رفتم. یک بیمار با لباس بخش داخلی جلوی ایستگاه پرستاری ایستاده بود. مطالبه ای که داشت که خیلی جدی منتظر آن بود. علت حضور او در بخش ویژه را از سرپرستار پرسیدم.
سرپرستار گفت: این بیمار بسیار بدحال بود که به سی سی یو پذیرش شد. از مرگ حتمی نجات پیدا کرد. به صورت اورژانس و با عجله فوری و با دندان های مصنوعی به آنژیو گرافی فرستاده شد.
در آن بخش متوجه دندان های مصنوعی شده و در آورده بودند. بعد از اتمام آنژیو گرافی دوباره به سی سی یو پذیرش شد. در بحبوبه پذیرش به این بخش دچار ایست قلبی تنفسی شد. با تلاش های بی وقفه و تلاش های تیم پزشکی دوباره به صورت معجزه آسایی به زندگی برگشت. با اینکه به نظر می رسید که دیگر قطع امید شده است بهبود پیدا کرد. دیروز از بخش مراقبت های ویژه به بخش داخلی منتقل شد . متاسفانه در جریان احیا قلبی ریوی دندان های مصنوعی او گم شده است.
حالا ایشان بهبود پیدا کرده اند و روزی دو سه بار به این بخش می آیند و می گویند که:" دندان های مصنوعی من را پس بدهید."
