حرف ما چیست؟
بس است هر چه دویدیم و علت را پیدا نکردیم.
همه ی ما یکی هستیم و خواهان آنچه طلبش، در اصل وجودی ماست.
اما چرا کتمان میکنیم اتحاد را؟
چرا باید این یکی بودن جزو حواشی بشود و هم رزم و هم سنگر بودنمان به مقابل هم ایستادن بدل شود؟
به راستی این خواسته ی خود ماست؟ خیر!
آنانی که خود در بستر جهالت به سر میبرند و نفعشان در گرو جهل ماست، بیکار ننشسته اند...
و عده ای دیگر با عَلَم کردن این موضوع، جهل دیگری را پرورش میدهند و میخواهند با نشان دادن مشکلات دیگر، صورت مسئله را پاک کنند.
خیر خواهر من، خیربرادر من!
هیچکس هرگز نمیتواند میل وجوری ما، که عدالت و حقانیت است را به حاشیه ببرد.
اما میدانی مشکل ما چیست که عده ای به خودشان شانس موفقیت داده اند؟
عدم آزادی اندیشه ی ما...
این که افکارمان جرقه هایش از سرِ درد و ظلم و فریاد درونیست؛ اما مسیرمان، هم جهت با زندانبانان افکارمان...
کاش میشد با ابر ضربه ای تمام سود جویان را ریشه کن کرد؛ آنگاه جهان جای بهتری برای حق طلبی میشد!
اگر بتوانیم از بندِ بندگانِ قدرت رهایی یابیم، به راستی بهتر می توانیم بنده ی الله باشیم...
افروز سادات افضلی
