قسمت دوازدهم – 1400/8/25
امروز کمی بیش از یک ماه و یک هفته از شروع به کار من گذشته. این یعنی تا الان باید فکری به حال انتقال پول حقوق ماه اول کرده باشم. انتقال پول از چالش های اصلی کار ریموت است.
اول اینکه بدانید اصل موضوع تحریم و عدم کار با ایران به موضوعات قراردادی و مالیات و مجوز کار و این‌طور چیزها بر می‌گردد نه خود انتقال پول. یعنی اصل قضیه است که شرکت ها اجازه ندارند پولی خارج از دفاتر حسابداری منتقل کنند. بلکه باید قرارداد استخدام یا قرارداد خدمات یا چیز مشابهی وجود داشته باشد که بتوانند بر اساس آن پول پرداخت کنند. خود این قرارداد ها معمولاً یا مستلزم وجود شرکت ها یا افراد واسطه است یا مستلزم وجود ویزای کاری. علاوه بر این‌ها، قرارداد و نقل و انتقال مالی باید تحت قوانین کار و بیمه و مالیات کشور مبدأ انجام بگیرد. یعنی باید مالیات آن کسر شود و اگر مثل ایران بیمه اجباری وجود دارد، بیمه آن پرداخت شود. اگر از این مراحل رد شده باشید پس یعنی در نقطه‌ای قرار گرفته‌اید که حقوق ماهانه شما نزد شرکت آماده پرداخت است. از اینجا به بعد موضوع انتقال پول شروع می‌شود که به نظرم از مراحل قبلی ساده‌تر است.
برای من هم تا امروز همه مراحل قرارداد طی شده، بیش از یک ماه از شروع به کار گذشته، همه timesheet ها پر شده، حقوق اختصاص داده شده و نوبت به انتقال پول به ایران رسیده. طرف خارجی از ابتدای کار اعلام کرده بود که می‌تواند انتقال وجه را از طریق بانک ملت انجام دهد. من از همان اول روی این موضوع حساب باز کرده بودم، اما تا وقتی پایان ماه نرسیده بود سراغ بانک نرفته بودم. ولی وقتی که سراغ بانک رفتم کمی سورپرایز شدم.
به یک شعبه نزدیک میدان انقلاب (تهران) رفتم. کارمندها گفتند ما انجام نمی‌دهیم اما رئیس شعبه بعد از اینکه پرسید مبالغ چقدر است و چقدر آن‌ها را در حساب نگه می‌دارم گفت که می‌تواند این کار را انجام دهد. اول باید 200 یورو در حساب بگذارم و بعدش کد سویفت می‌دهند که جابجا کنم. چون رفتار باجه ها کمی عجیب بود به یک شعبه دیگر رفتم.
شعبه دانشگاه تهران گفت نه حساب ارزی باز می‌کنیم نه امکان جابجایی پول هست، چون سویفت قطع است. به شعبه مرکزی (طالقانی) مراجعه کردم. آنجا گفتند که ما فقط با مشتریان حقوقی کار می‌کنیم اما اداره بین الملل باید بگوید که آیا امکان جابجایی پول هست یا نه. در ادامه به شعبه هجرت رفتم. اینجا آب پاکی را روی دستم ریختند. اول گفتند که حساب ارزی با 200 یورو باز کنم. بعد گفتند که باید خودم از اداره بین الملل بپرسم. اما وقتی اصرار کردم خودشان زنگ زدند و گفتند که بله امکان‌پذیر هست. اما خانم مسئول این موضوع از سر دلسوزی گفت که بانک را بگذارم آخرین گزینه. چون وقتی یورو به حساب من بیاید نمی‌توانم از بانک یورو نقد دریافت کنم بلکه باید معادل ریالی آن را دریافت کنم. آن هم با نرخ نیمایی ETS که تا 20 درصد پایین‌تر از نرخ بازار آزاد است. محض اطمینان به شعبه فردوسی هم رفتم. آنجا هم گفتند حساب 200 یورویی باز کنم و از کد سویفت آن‌ها برای جابجایی پول استفاده کنم. اما تا وقتی خودم نگفتم، صحبتی از نرخ نیمایی نکرد.
از خیر بانک گذشتم و به راسته صرافی ها رفتم. آنجا که فقط جواب‌های سر بالا شنیدم. گفتند اصلاً جابجایی پول انجام نمی دهیم. یکی از آن‌ها یک شماره موبایل یواشکی به من داد که بعداً بهش زنگ بزنم. بعداً هم که زنگ زدم سر کارم گذاشت.
از صرافی هم نا امید شدم و به چند تا از دوستانم زنگ زدم. یک نفر پیشنهاد کرد از تجاری که در کشور خارجی طرف قرارداد و ایران فعالیت می‌کنند کمک بگیرم. یعنی پول را در کشور خارجی به آن‌ها برسانم و در ایران معادل ریالی تحویل بگیرم. چون آدم مطمئنی نمی شناختم این کار را نکردم. انتقال ارز مسافری هم یکی از توصیه‌ها بود ولی به نظرم برای حالتی مناسب است که خودم در کشور خارجی ساکن باشم و بخواهم به ایران پول ارسال کنم. یک دوست دیگری شخصاً به استانبول رفته بود و با دادن دو سه میلیون تومان پول به یک واسطه موفق شده بود در یک بانک به ظاهر معتبر حساب بانکی باز کند. از پول آن حساب می‌توانست آنلاین خرج کند ولی اگر پول نقد می‌خواست باید ترکیه می رفت. این هم به خاطر هزینه‌های سفر خوب نبود.
وقتی که در همه این مسیرها به بن‌بست برخوردم با طرف خارجی تماس گرفتم و موضوع را مطرح کردم. آن‌ها گزینه دومی هم داشتند به اسم رمز ارز. اما مشکل اینجا بود که اطلاعات من راجع به رمز ارز خیلی محدود بود، تجربه قبلی نداشتم و خلاصه اینکه از آن می ترسیدم. شنیده بودم که معامله crypto در ایران ممنوع است. تازگی‌ها شنیده بودم که بایننس دسترسی ایرانی‌ها را قطع کرده و حتی یک صرافی در ترکیه مقدار بسیار زیادی پول جمع کرده و صاحب آن فرار کرده. از قبل می‌دانستم که crypto را می‌توان به صورت فیزیکی در فلش یا هارد لپ تاپ نگهداری کرد و خرابی وسیله نگهداری یعنی خداحافظی با آن مقدار crypto. می‌شود در صرافی ها و wallet ها هم نگهداری کرد که باز هم خطر هک شدن آن صرافی، قطع دسترسی ایرانی‌ها یا کلاهبرداری وجود داشت. از طرفی می‌دانستم که crypto ها نوسانات شدیدی دارند.
با آنکه دوستان زیادی در کار رمز ارز دارم که با خیال راحت trade و سرمایه‌گذاری می‌کنند و با آنکه خیلی سعی کرده بودند خیال من را بابت این موضوع راحت کنند، باز هم می ترسیدم. اما چاره‌ای نداشتم و بالاخره وارد گود شدم. طرف خارجی گفت که پول را از طریق Tether انتقال می‌دهد که چون معادل دلاری است پس از خطر نوسانات شدید به دور هستم. اطلاعاتی راجع به کیف پول نداشتم، کلی مطلب خواندم تا یک روش به ظاهر مطمئن انتخاب کردم. قبل از آنکه آدرس wallet را به طرف خارجی بدهم خودم از یک صرافی ایرانی مقداری Tether خریدم، به کیف پولم منتقل کردم و دوباره فروختم. البته صرافی که می‌گوییم واقعاً صرافی نیستند بلکه یک‌جور فروشگاه دیجیتال رمز ارز هستند. بالاخره آدرس کیف پول را به طرف خارجی دادم. یک ساعت بعد پول در wallet من نشسته بود. اما من هنوز به ابزارها مسلط نبودم. مثلاً نمی‌توانستم تراکنش ها را به خوبی دنبال کنم. انقدر که سؤال پرسیده بودم از طرف خارجی و دوست ایرانی‌ام که راهنمای من بود که فکر می‌کنم آن چند روز حسابی به من خندیده اند که این چرا هیچی بلد نیست!
برای آنکه پول‌ها را نقد کنم از سه صرافی استفاده کردم. همه آن‌ها مراحل خسته‌کننده ای برای احراز هویت داشتند. کلی عکس و مدرک و شماره حساب فرستادم. تازه هنوز که هنوز است در بعضی از آن‌ها مراحل احراز هویت را کامل نکرده ام. در نهایت به این سه تا صرافی رسیدم و از هر سه تا برای تبدیل Tether به ریال استفاده کردم (لینک ها حاوی کد معرف من هستند):
مسیر نوبیتکس کمی پیچ دارد. اول باید crypto را به کیف پول خود نزد نوبیتکس منتقل کنید. بعد از آنجا بفروشید. بعدش برداشت از حساب می زنید. سرمایکس برای من خیلی سر راست تر بود. یک کیف پول موقت به شما می‌دهد، در همان دیالوگ شماره حساب بانکی را انتخاب می‌کنید و سپس انتقال می دهید. بیتستان هم شبیه سرمایکس بود اما باید کد تراکنش را هم وارد کنید. بار اول نتوانستم کد تراکنش را وارد کنم ولی کلی از این بابت ترسیدم.
در کار با هر سه این صرافی این ترس را داشتم که کیف پول مقصد را اشتباهی وارد کنم یا شبکه انتقال ارز نامناسب را انتخاب کنم. حتی نگران این بودم که صرافی مسئولیت پذیری کافی نداشته و ادعا کند که crypto را اصلاً دریافت نکرده. همین ترس در مورد wallet خودم هم بود.
هر کدام از این سه تا فرمول های خودشان را برای کسر کارمزد داشتند. مبلغ خرید و فروش هم شبیه به هم بود ولی باز هم متفاوت بود. من برای آنکه بتوانم مقایسه سر راست تر داشته باشم مبالغ یکسانی را در زمان مشابه در هر کدام به ریال تبدیل می‌کردم و ریال نهایی را مقایسه می کردم. در ابتدا به نظر می‌رسید که نوبیتکس از همه به صرفه تر است اما دفعات بعد دیدم که بعضی وقت‌ها آن دو تای دیگر به صرفه هستند. در نهایت به این نتیجه رسیدم که هر سه شبیه به هم هستند و تفاوت عمده‌ای ندارند.
رمز ارز Tether یا همان USDT معادل یک دلار آمریکا است. پول من بعد از جابجایی از کشور مبدأ و نشستن در wallet و در نهایت تبدیل به ریال از طریق صرافی ها مورد اشاره، یعنی بعد از کسر انواع کارمزدها و حتی Tron مورد نیاز، با نرخ تبدیلی بین قیمت فروش دلار در صرافی های بانکی و نرخ فروش دلار در بازار آزاد در حساب ریالی ام نشسته بود. یعنی اگر قیمت فروش دلار بانکی 28 تومان و قیمت فروش دلار آزاد 29 تومان بود، پول من با نرخ حدود 28.5 تبدیل به ریال شده بود. از این بابت خیلی خوشحال شدم. چون اگر دلار نقد هم دستم بود شاید به زحمت می‌توانستم با این نرخ تبدیل به ریال کنم. دست crypto درد نکند! دست دوست عزیزم که راهنمایی زیادی در این مورد کرد هم درد نکند.
انجام این مراحل، آن هم برای اول، خیلی استرس زا بود. کلی نگران بودم که بخشی از پول گم نشود. ولی به هر حال گذشت و هیچ مشکلی هم به وجود نیامد. قاعدتاً دفعات بعد خیلی کم استرس تر خواهد بود.
.
تا بعد.
