الیزابت ادواردز در کتاب مهم خود با عنوان تاریخ‌های خام (Raw Histories) نگاهِ خیرۀ استعماری را پیچیده می‌کند. در فصلی که دربارۀ تامِس هنری هاکسلی [زیست‌شناس و مدافع نظریۀ تکاملِ داروین، متصدیِ پروژۀ پیمایش دیداری "نژادها" در دوران امپراتوری بریتانیا] است، به بحث دربارۀ افراطی‌ترین نوعِ عکاسیِ انسانیّت‌زدا و ابژه‌سازی می‌پردازد که در قالب مختصاتی برای سنجشِ انسان‌شناختی عمل می‌کند. ادواردز در تحلیلی قرص و محکم به دنبال نقاطِ فرهنگیِ گسست می‌گردد، به دنبال فضاهایی که بتوان صدا و انسانیّتِ سوژۀ بازنمایی را به او بازگرداند، و این فضاها را درست در جایی پیدا می‌کند که «طبیعتِ انسانیّت‌زدای عکس‌ها به‌واسطۀ مداخلۀ جزئیاتِ انسانی و فرهنگی و سوبژکتیویتۀ خودِ کنشِ عکاسی است که خود را نشان می‌دهد– یعنی به‌واسطۀ همان عناصری از سوبژکتیویته که این پروژه سعی در حذفشان داشته است. این عناصر، با ایجادِ نوعی ناهماهنگیِ مولّد، در [فرایندِ] اطلاع‌رسانیِ ارزشِ صدقِ (truth value) علم مداخله می‌کنند [و آن را مختل می‌سازند]».
از کتاب پنجاه نویسندۀ کلیدیِ عکاسی. نوشتهٔ مارک دردن. ترجمۀ نسرین طالبی سروری، محمدحسین خسروی
T.me/againstthegrain
