چقدر بهش فکر می کنم
که چطوری میگن هر لحظه ای از زندگی می تونه معجزه باشه؟
چطوری بزرگان تاریخ، سخت ترین و عذاب آورترین دوران زندگی شون رو به معجزه ای شاهکار بدل کردند.
فردوسی چگونه چنین اثری رو ذره ذره با صبوری به جای گذاشته؟
حافظ در چه حالی این اشعار رو سروده؟
و چرا این همه انسان آمده اند و رفته اند ولی همین تعداد اندک، همتی چنین داشته اند؟
