خدا

چند دفعه ای هست که میرم بالای پشت بوممون ورزش میکنم. حس جالبی داره. ورزش کردن زیر آسمون با نسیمی که میوزه، در حالیکه شهر زیر پات هست.
حسی که داری مثل خدا بودنه. آدما رو از اون بالا نگاه میکنی، خدا بودن باید جالب باشه. همه رو ببینی و از تک تک کاراشون با خبر باشی.
البته این چیزی هست که به ما گفتن. واقعیت رو خود خدا میدونه. ولی خدا خیلی صبوره که اکثر مواقع دخالتی نمیکنه و میزاره بنده ها کار خودشون رو انجام بدن و به مسیری که خودشون میسازن ادامه بدن.