همیشه عادت داشتم که زمان فاجعه و وقتی که تمام ابعاد قضیه روشن نشده نه در موردش صحبت کنم نه توییت بزنم و نه مطلب بنویسم چون معتقدم در اون زمان هرکس هرچیزی که میگه صرفا احساسیه و دور از منطق و عقلانیت (البته این به معنی اشتباه بودن حرف ها نیست ولی احساسی و مقطعی هست.)
امروز لازم میبینم چند نکته رو در مورد فاجعه ی سقوط هواپیمای ATR بگم که شاید همگی شنیده باشین اما زوم کردن روی بعضی نقاط به نظرم لازمه.
بعد از هر فاجعه توی ایران مردم به چند دسته تقسیم میشن گروه اول فضاییان یعنی کسایی که چند ثانیه قبل از اتفاق مشغول استعمال همزمان صنعتی و سنتی بودن و بعد از فاجعه شروع میکنن به داستان سرایی یک عده میگفتن که میخواستن فلانی رو ترور کنن یه عده میگفتن کلا با موشک زدن منهدم کردن واسه همین هنوز لاشه هواپیما پیدا نشده یک عده میگفتن چون ما مرگ بر آمریکا گفتیم مرگش برگشته به سمت خودمون ولی نمیدونم خود آمریکا مرگ بر کجا میگن که سالانه بالای 1500 نفر براثر تیراندازی عمدی توی کشورشون کشته میشن یا روسیه که همین چند وقت پیش هواپیماش سقوط کرد یا ژاپن یا بقیه کشورها.
گروه دوم مسئولین عزیز هستن. به شخصه عاشق این گروهم اصلا با خیال راحت میان میرن نه بازخواستی نه استیضاحی نه حتی سوالی که چی شد؟ نهایتا هم با یک جمله ی تقصیر دولت قبله همه چیز حل میشه و مردم هم به خاطر این همه درایت واسه شون دست میزنن .
دسته ی سوم لاشخورها هستن. انتخاب کلمه ی لاشخور ربطی به این حیوان بسیار دوست داشتنی نداره و عمیقا از انتخاب این اسم از این حیوان معذرت خواهی میکنم امیدوارم که بنده رو عفو کنن. این دسته ممکنه آدم باشن یا نشریه یا مقاله یا هرچیز دیگه ای خوب از اونجایی که نشریات و مقالات رو هم آدم ها مینویسن باید همه رو آدم حساب کنیم. به هرحال، این دسته از آدم ها منتظرن که یک اتفاقی بیفته تا عقده گشایی های سیاسی شون رو انجام بدن و روی خون مردم بیگناه سیاسی کاری کنن براشون هم فرق نمیکنه این خون مربوط به مدافعین حرم باشه یا شهدای دفاع مقدس باشه یا شهدای انقلاب باشه فقط بشه ازش بهره برداری سیاسی کرد کافیه. خونی هم که نشه ازش بهره برداری کرد بالکل بایکوت میشه انگار که وجود نداره.
فقط در مورد تیترهای بالا باید چند نکته گفته بشه. دلواپسان!! هرگز از به روزرسانی ناوگان هوایی کشور ناراحت نبودن گرچه دولت هم ناراحتی این عده رو به مار راستش میگرفت، از این ناراحت بودن که دولت ایرباسی رو سفارش داده که فقط در دو فرودگاه کشور توانایی فرود داره در حالیکه با پول اون میشد چند ده هواپیمای سایز متوسط نو یا چند صد کیلومتر بزرگراه احداث کرد. حتما میدونید که در ایران روزانه حدود 60 نفر در جاده ها کشته میشن یعنی روزانه به اندازه ی یک هواپیما ما در جاده ها کشته میدیم و مسلما مشکل اصلی بزرگراه های کم تعداد ماست.*
دسته ی چهارم شکارچی های امید و اعتبار هستن. این دسته بیشتر عوام هستن که متاسفانه مطالعات کافی در مورد کشورهای دنیا ندارن. به محض اینکه یک اتفاق در کشور میفته یک عکس توی آرشیوشون دارن همونو میذارن صفحه ی اجتماعی شون و کپشن میزنن که در ژاپن همین اتفاق افتاده با شدت خیلی کمتر و مسئولین عذرخواهی کردن و همگی استعفا دادن. من نمیدونم توی ژاپن مگه چقدر مسئول هست که هر دقیقه یکبار کل مسئولین از صدر تا ذیل استعفا میدن هنوز هم قحط الرجال اتفاق نیفتاده.
عکس بالا رو من با این کپشن ها دیدم: عذرخواهی مسئولین ژاپنی برای تاخیر دوثانیه و 27 صدم ثانیه ای متروی توکیو، عذرخواهی و استعفای دسته جمعی مسئولین ژاپنی برای شکسته شدن شیشه های یک منزل در جریان سونامی، عذرخواهی و استفای دسته جمعی مسئولین ژاپنی برای خش افتادن روی یک تویوتا بعد از اصابت موشک کروز دریا به زمین ارتش ایالات متحده در جریان مانور سوم اگوست سال گذشته، عذرخواهی دسته جمعی مسئولین ژاپنی به خاطر گم شدن 25 سنت و 12 پنی از بیت المال که بعدا متوجه شدن توسط پسر کوچیکه رئیس بانک مرکزی ژاپن برداشته شده تا بره قاقا لی لی بخره و اخراج مسئول فوق. عذرخواهی دسته جمعی مسئولین ژاپنی به خاطر قطع بیست و دو دقیقه و سی و هفت ثانیه ای برق در توکیو.
اقا این ژاپنیا دیفالت اینطورین کلا پیشفرض شون تعظیمه میخوان سلام کنن تعظیم میکنن میخوان خداحافظی کنن تعظیم میکنن میخوان بگن جمشید پسرم بیا شامت یخ کرد تعظیم میکنن از این عکسا تعظیم هزارتا تو اینترنت هست حداقل یه عکس جدید بردارین. البته این فرهنگ عذرخواهی خوبه که طرف اشتباهش رو بپذیره ولی یک عده سعی بلیغ دارن که سریع ما رو با فلان کشور مقایسه کنن که اونها اینطورین ما اونطوری نه برادر من توی کره و ژاپن هم خبری نیست لینک زیر رو ببینید.
دختر مدیر شرکت هواپیمایی کره ای که با روابط فامیلی سرکار اومده فقط به این خاطر که مهماندار آجیل رو به جای بشقاب مثل همه ی مسافرین توی کیسه بهش داده با مهماندار درگیر شده و با وجود اینکه دادگاه رای رو به ضرر این دختر صادر کرده همچنان به خاطر روابط فامیلی برسرکار مونده. بعدها از این مثال ها توی مقالاتم میارم تا بیشتر با واقعیت ژاپن و کره آشنا بشیم.
این هم مسکن مهر خارجیا!! که ما آخرشم نفهمیدیم کدوم خارج کدوم کشور بوده کجاست اینجا؟ از اون بدتر میگفتن که وسطشم زمین فوتبال داره آخه بیسواد، اصلا گیریم فوتبال نمیدونی چیه یکبار فوتبال دیده باشی میفهمی خط کشیا زمین فوتبال اصلا شبیه خط کشیا این زمین نیست.
حالا قضیه این خونه ها چیه؟ این خونه ها در روسیه است و قرار بوده چهارتا دیگه از این خونه ها ساخته بشن تا نماد المپیک رو تشکیل بدن ولی بودجه تامین نشده و بعدشم مشکلات فروپاشی شوروی و ... اتفاق میفته. این خونه ها هم هیچ ربطی به مسکل مهر خارجیا نداره.
امثال این مثال ها اونقدر زیاده که فقط باید سه صفحه تایپ کنم تا به همین یک موضوع بپردازم پس همین جا بحث این دسته رو تموم میکنم.
در پایان
*از اونجایی که میدونم عده ای الان میگن که مشکل تصادفات جاده ای ما کیفیت پایین خودروهای ماست باید یک نکته ی مهم رو بگم ولی قبل از اون من معتقدم که خودروسازی ما نیازمند یک انقلاب درونیه و تا زمانی که مافیای دولتی و غیر دولتی که از اوایل دهه هفتاد وارد خودروسازی ما شدن دستشون از این صنعت کوتاه نشده پیشرفت به آسانی میسر نمیشه. اما نکته ی مهم اینه که توی هیچ کشوری خودروسازی اون کشور قبل از جاده سازیش پیشرفت نکرده. توی ایالات متحده رو ببینید صد سال پیش ایالات متحده شروع به ساختن بزرگراه های طویل و ایمن کرد و سالها کمپانی هایی مانند جنرال موتورز بربام خودروسازی دنیا ایستاده بودن اما امروز کسی شک نداره که با فاصله شرکت های آلمانی گوی سبقت رو از تمام خودرو سازی ها ربوده اند دلیلش تنها یک مورده و اون جاده ها هستن. آلمان همواره به ارتقای جاده هاش اهتمام ورزیده ولی جاده ها در ایالات متحده سالهاست فرسوده شدن به همین خاطره که کمپانی های امریکایی به جای تمرکز روی ظرافت مجبورن روی قدرت و استحکام ماشین ها تمرکز کنن. پس قبل از اینکه انتظار برای رشد خودروسازی داشته باشیم باید برای ارتقای کیفیت جاده ها فکری بکنیم.
نکته ی دوم: عده ای میگن چرا فلان مسئول فلان قدر پول داره؟ یا چرا فلان مسئول خانوادش در فلان کشور زندگی میکنن؟ جواب ساده است اینکه یک نفر رئیس جمهور، وزیر یا نماینده ی مجلس شده به این خاطره که ما بهش رای دادیم. قبل از انتخابات وقتی به عده ای گفته میشه که فلانی اینقدر پول داره یا فلان خونه رو داره یا خانواده اش فلان کشورن جوابشون اینه که خوب عرضه داشته جمع کرده ولی بعد از انتخابات همین افراد میشن منتقد اصلی تجمل گرایی.
نکات زیادی میخواستم بگم ولی خیلی مطلب طولانی شد همینجا ختمش میکنم و به نوبه ی خودم شهادت مظلومانه ی حضرت فاطمه زهرا (س) رو تسلیت عرض میکنم.
