زندگی مدرن همواره مشکلات و مصایب خاص خود را داشته که طی 20-30 سال گذشته این مشکلات بیش از پیش خود را نشان داده و متاسفانه در زندگی شهری و اخیرا روستایی ما نیز سرایت کرده است. از آمار طلاق، زنان بی سرپرست، فرزندان بی سرپرست یا بد سرپرست گرفته تا آمار تجاوز و خودکشی. اما در غرب به این نتیجه رسیده اند که ریشه تمام این معضلات اجتماعی در تنهایی است.
با پیشرفت تکنولوژی ارتباط های انسانی جای خود را به ارتباط های مجازی داد، عده ای این را به عنوان بهای پیشرفت و ترقی لازم میدانند و استدلال میکنند که شاید ارتباطات ما محدود شده باشد اما این بهایی بود که برای پیشرفت باید پرداخت میکردیم و کاملا ارزشش را داشت، مگر چه میشود که به جای بغل کردن و بوسیدن پدر و مادرمان برایشان استیکر بوسه بفرستیم حتی میتوان در سایت هایی بخصوص ثبت نام کرد تا هرروز صبح برایشان استیکر صبح بخیر و هرشب استیکر شب بخیر ارسال کند مهم هم نیست که بعد چند سال میفهمند که آن سیستم بعد از فوت پدر و مادرت همچنان هرروز برایشان استیکرها و کارت پستال ها را میفرستاد.
اما معضل تنهایی بسیار عمیق تر از این حرف هاست که با یک کارت پستال حل شود. آنقدر عمیق که انگلستان وزیری جدید به عنوان وزیر امور تنهایی منصوب میکند و سازمان بهداشت جهانی شعار امسال را برای مقابله با تنهایی و افسردگی: "بیایید صحبت کنیم" گذاشته است. بیایید سری به آمار بزنیم تا عمق فاجعه را بیشتر درک کنیم.
بنا به آمار دولت بریتانیا و صلیب سرخ بیش از ۹ میلیون شهروند تنها و منزوی در این کشور زندگی میکنند. (حدود پانزده تا بیست درصد)
هرروز بین ۱ تا ۵ نفر از مراجعین به پزشکان در انگلیس در واقع کسانی هستند که از فرط تنهایی و بی کسی تنها راه نجات خود را در این دیده اند که به بهانه مریضی به مطب بیایند و چند دقیقه با پزشک صحبت کنند بلکه از تنهایی دیوانه کننده خود دربیایند.
این وضعیت وقتی تکان دهنده تر می شود که طبق آمار ۲۰۰ هزار نفر در انگلیس در یک ماه گذشته حتی با یک نفر چند دقیقه صحبت نکرده اند.
بریتانیای امروز آینه ی تمام نمای آینده ی جهان است، کشوری که زودتر از هرکشوری به سمت پیشرفت گام برداشت و امروز مردمش در انزوای مطلق به سر میبرند. با حرکت به سمت پیر شدن جمعیت مسلما این معضل دامنگیر کشورهای دیگر نیز میشود و مسلما اگر ما نیز به همین رویه ای که در آن هستیم ادامه دهیم دیر یا زود این معضل دامنگیر ما هم خواهد شد.
بیایید یکبار دیگر صادقانه و بدون در نظر گرفتن رویای آمریکایی به دستاوردهای غرب نگاه کنیم. میراث این زندگی چه بوده است؟ آیا بجز قتل، غارت، کشتار، جنگ،تنهایی،افسردگی ، بدهی و... میراث دیگری نیز داشته اند؟ آیا میخواهیم فرزندانمان در چنین جامعه ای پرورش پیدا کنند؟ آیا میخواهیم بعد از مرگمان نیز همچنان هرروز استیکر صبح بخیر دریافت کنیم؟
یکجا باید بت غرب شکسته شود هرچه بیشتر به سمت آن حرکت کنیم بیشتر در دام آن گرفتار خواهیم شد. یکجا بگوییم دیگر بس است. بگوییم دیگر نمیخواهم از فرهنگ غربی پیروی کنم به فرهنگ و هنر ایرانی و اسلامی خود پایبند باشیم، از اینکه ما را امل و عقب مانده خطاب کنند هراسی نداشته باشیم وبگذاریم آنها در افسردگی و تنهایی به سرببرند. دیگر از غرب نترسیم و نگذاریم ما را بترسانند روزی که به این نقطه رسیدیم میتوانیم پیشرفت را شروع کنیم اما اینبار با روش خودمان نه با روش وارداتی از غرب که میراث آن را امروز میبینیم.
به امید آن روز...
