همیشه پس از یک اتفاق تلخ عده ای هستند که تلخی را افزایش دهند. عده ای هستند که نمک روی زخم بریزند. عده ای هستند که نابودت کنند.
زمانی در گفت و گوی مجازی با علی علیزاده به او گفتم برای تو عدالت جهانی اهمیت دارد و اعتقاد داری نباید با ناعدالتی داخلی جنگید. حال آنکه ناعدالتی داخلی اهمیت بیشتری دارد.
علیزاده جوابی داد که آن زمان متوجه معنیش نشدم اما امروز متوجه می شوم. گفت: تا زمانی که مردم متوجه ظلم بین المللی نشوند هیچکس نمی تواند با ظلم داخلی مبارزه کند.
امروز متوجه این منظور شدم. سال 96 یکی از کسانی بودم که در مقابل شهرداری تجمع کرده بودم و از سه بار تجمع در مقابل سفارت عربستان دوبار حضور داشتم. ما نه برای نابودی دولت و نه برای نابودی حکومت تجمع کرده بودیم بلکه تنها برای مبارزه با ظلم داخلی تجمع کردیم. ظلمی که دولت در حق ما روا داشته بود.
برای منی که شاهد به حاشیه رانده شدن اعتراضات بودم ساده است که بگویم تا زمانی که عده ای به سرعت می توانند خود را به هر تظاهراتی برسانند تا آن را به حاشیه برانند. اما سخت است وقتی میبینم عده ای برج عاج نشین می گویند هیچ چیز درست نمی شود. می گویند امید قطع شده است. می گویند قرار است بمیریم.
این تظاهرات نیز تمام می شود و تنها چیزی که باقی می ماند. خسارت های جانی و مالی است که به جای مانده. اما تسویه حساب بماند برای بعد. تسویه حساب با مسببین این قضیه باشد برای زمانی که اوضاع آرام گرفت. کسانی که هر ده سال این کشور را در تب خشونت می سوزانند. 68 78 88 و حال 98. اما اینبار نمیگذریم. اینبار تاوان سخت خواهد بود. تاوان کسانی که باعث افزایش تحریم های کشور می شوند و به ترامپ اجازه می دهند تحریم های سنگین تری اعمال کند تا تروریسم اقتصادی دوباره خونی تازه در رگ هایش جریان بگیرد.
در فضایی به دور از التهاب در مورد این طرح خواهم نوشت. اما امروز نمیشود چون کینه ها چرکین و زخم ها عمیق است.
