در زمانه ای که نه فیلسوفی است و نه پیامبری و نه پیام آوری، ماییم و تنهایی و میله بافتن برای رهایی.
زندگی را زندانمان کرده ایم آن هم با دستهای خودمان.
مثال خنده ای تلخ خواهیم شد برای فردا های دوری که اکنون نزدیکتر از گذشته اند.
و هنوز میشینیم و نگاه میکنیم.
افسوس از چشمان تماشاگر و دست های فرو رفته در چیپس.
