شعر، آواز پرنده است، زیبا، رنگین و شنیدنی، مه بامدادی است که با اشاره ی آفتاب، محو می شود. دستمال کوچکی است در دست آدمی، به هنگامی که زخم ها دهان باز می کنند. شعر پناه کوچک آدمی است، شعله ای افروخته است، سقفی از ستاره هاست که بر دلتنگیمان نور می پاشند. شعر فریاد نخستین و آخرین است. رقص آتش است در نهیب بادها.
