لحظهٔ حضور

لحظه‌ای هست که‌ تمامِ گذشته و تمامِ آینده تمامِ اهمیتِ خود را از دست می‌دهند. نه غمی هست، نه غصه‌ای و نه ترسی. و لا خوف علیهم و لا هم یحزنون.

این/آن لحظه، «لحظهٔ حضور» است. «دیدار» در این/آن لحظه محقق می‌شود.

به این/آن لحظه نمی‌توان با «این» یا «آن»‌ اشاره کرد چون فراتر از این و آن است و در لامکان و لازمان.

و این/آن لحظه، هم حقیقی است و هم واقعی. و در آن همه‌چیز کامل است. همه‌چیز به وحدت رسیده است. یگانه است. «یک» است.

علی‌اکبر قزوینی
۳۰ مهر ۹۹