ملاقاتی با آوا فیلم کوتاهی از زهرا ولی‌پور تامل برانگیز و آشنا است. با وجود این نکته که معتقدم همواره در سینمای کوتاه ایران ایجاد مفهوم بر شناخت فُرم مقدم است اما مشخصا در این سینمایی کوتاه فُرمی می‌بینیم که جدای از مفهوم در حال شناساندن خود به مخاطب است و علاوه‌بر اینکه در حال استخراج مفهومی متناسب بوده؛ شعری کوتاه و عاشقانه را تحویل مخاطب می‌دهد. این شعر هیچ ربطی به سایه‌های رقصنده که مانند رفله‌ای بر دیوار یک اتاق افتاده‌اند ندارد و به قدرت فیلم با یک کاناپه، پرده، پنجره و... سروده شده. در «ملاقاتی با آوا» مهم‌ترین ویژگی موجود نریشن‌هایی است که از زبان دو کاراکتر شنیده می‌شود. این نریشن‌ها دو کاربرد عِلّی برای ما دارند. اول: توسعه‌ی خلاقیت در بازه زمانی سرودن یک شعر و پرورش خیال به زبان تصویر. دوم: تداعی متافیزیک و وجود داشتن کسانی که قبلا در چنین مکانی بوده‌اند. اگرچه مستقیماً نمی‌توان چنین مثالی زد که آنها دو روحی هستند که مانند باد بر پرده‌ی خیال، بازی با پرده در اُپنینگ فیلم، می‌رقصند و شعری نوستالژیک را هجی می‌کنند؛ اما غیرارادی می‌توان خواستگاهی از ولی‌پور را در این اثر مشاهده کرد که مضامینی مینیمالیست اما تراژیک دارد و...
برای مطالعه متن کامل از لینک زیر استفاده کنید.
https://longtake.ir/mag/?p=25373
برای مشاهده ویدئوی مرتبط از لینک زیر استفاده کنید.
https://aparat.com/v/kfe6n56
