اور اکت یکی از اصطلاحات بازیگری است که برای آن دسته از بازیگرانی به کار برده می شود که بیش از هر نقشی به شخصیت مورد نظر نمایشنامه نزدیک شده اند . چنین رویدادی در قالب های مختلف نمایشی به یک دستاورد بزرگ برای بازیگر تبدیل می شود و همواره در جشنواره ها مورد استقبال مخاطب و منتقد قرار می گیرد . قصد دارم تا از زاویه ای این مسئله را بررسی کنم که شاید تا به حال برای کمتر کسی روشن شده باشد . اساسا بازیگر پادشاه یک صحنه نمایشی است و ارتباطی که با مخاطب برقرار می کند به طور مستقیم به دیالوگ هایی وابسته است که مخاطب را از نظر روانی تحت تاثیر قرار می دهد . امروزه شیوه نگارش دیالوگ های سینمایی به شدت در حال دگرگونی است و یکی از دلایل بروز اور اکت های پی در پی در بازیگر می تواند دیالوگ باشد . اما مسئله اکتینگ در بازیگری مسئله ای است که نباید از آن به سادگی عبور کرد و برای آن درجه بندی مشخص کرد .
خوب است از سینمای خودمان شروع کنیم و به یک نمونه از تازه ترین آثار سینمای ایران ، ابد و یک روز ، اشاره ای داشته باشم . اگر چه نوید محمد زاده ذاتا بازیگر اغراق کننده ای است اما در این فیلم به اندازه ای اغراق می کند که از حالت تعادل خارج می شود که می توان نام چنین ویژگی را فرا بازیگری قرار داد...
برای مطالعه ادامه این یادداشت به روزنامه اینترنتی برداشت بلند مراجعه کنید.
