صیّاد فیلمی از جواد افشار است که در سینمای ایران به اندازهی دفاع از جمهوری اسلامی مُحترم و ارزنده شده. فیلم یک دیالوگ دارد که من تقدیم میکنم تمامِ نوشتههایم را به آن: ما در جمهوری اسلامی هستیم و یک نفر کارش را با بسم ا... الرحمن الرحیم شروع نکرده. این فقط یک مانیفِست از فرمانده ارتش نیست. این دیالوگ هویّتِ انقلابِ اسلامی است. با اتحاد داشتن میان سپاه و ارتش میتوان روبهرویِ هر دَُشمنی ایستاد و پیروز شد. «صیّاد» خانوادهی ایرانی – اسلامی را نشان میدهد. فرهنگ و تمدنِ یک تاریخ را به تصویر میکشد و گوشهای از زیستِ یک فرماندهی ارتشی را به تصویر کشیده است که برای متّحد بودن شهید شده. جدا از محتواهای تبلیغاتی و استفاده از هوشِ مصنوعی برای جذب تماشاگر، من فکر میکنم که سینمای دفاع کننده از آرمانهای انقلاب و جمهوریِ اسلامی اگر از هوشِ مصنوعی نیز استفاده کند، ابزارِ درستی انتخاب کرده. جواد افشار با ساخت این فیلم ثابت کرد که «گاندو» اتفاقی نبوده و این فیلمساز است که به متنِ نویسنده جان میدهد و هیچ ارتباطی با نویسندهی مشخصی ندارد. ما در این فیلم جریانسازیِ رسانهای را هم بخوبی میبینیم. بنیصدر میگوید فلان متن یادداشتِ یک باشد و فلان تیتر را انتخاب کنید. بنیصدر از نوشته «صیّاد» گُر میگیرد و...
متن کامل را در مجله سینمایی برداشت بلند بخوانید.
ویدئوی مرتبط را در کانال آپارات من بخوانید.
