پسران بد: بران یا بمیر ساخته عادل و بلال توجیهی توصیف ناپذیر به ادامه‌ی قسمت اول خود: «پسران بد» مایکل بی 1995، دارد که درک چگونگیِ ادامه‌دار شدن آن به اندازه سیلی ویل اسمیت به کریس راس، مسخره و خارج از عُرف است. به دلیل رفتارها و عادت‌هایی که دو بازیگر: اسمیت و لارنس، از خود بجای گذاشته‌اند، نمی‌توان شکل رفاقت میان آنان را، پلیسی یا کمدی-اکشن دانست. جهانِ سود و زیان به اندازه‌ای در ارزش هنری و ساخت آثار رسانه‌ای نفوذ کرده که شکل صنعتی یک محصول بیشتر از ارزش هنری آن نمایان می‌شود. به جرات می‌توان گفت: کمپانی راک استار گیمز که مجموعه بازی‌های «GTA» را تولید و منتشر می‌کند به مراتب قصه‌گوتر از «پسران بد: بران یا بمیر» عمل کرده. با نگاهی به بدنه‌ی چنین سینمایی که هدفش سرگرم کردن بیننده با زورِ صحنه‌های اروتیک، اکشن‌های کلیشه‌ای و کمدی‌های سخیف است، می‌توان دریافت که زنده ماندنش بهانه‌ای برای خلق آثاری چون: «اوپنهایمر» کریستوفر نولان، شده که تالی فاسدهای عمیقی مانند آشتی دوباره با سینما بوجود خواهد آورد. سینمایی که با خوشگذارنی کنار ساحل شروع می‌کند بعد یک دزدی کوچولو را که توسط «پسران بد» دفع می‌شود نشان می‌دهد و بعد به سراغ مهمانیِ ازدواج و... می‌رود اصلا Actionخوبی به معنای سینمایی خود ندارد. این زوج اگرچه در کنار هم امکانِ خلق موقعیت‌های دراماتیک زیادی را دارند، مانند: درخشانی و جمشیدی در «خوب، بد، جلف» قاسم‌خانی، اما شناختِ خوبی از فرهنگ و مکان به بیننده نمی‌دهند و...
برای مطالعه کامل متن از لینک زیر استفاده کنید.
https://longtake.ir/mag/?p=25247
