یادهای اصفهان مجموعه نمایشنامه ارزش‌مند اسداله اسدی است که توسط نشر بوکا به چاپ رسیده. در وصف این مجموعه همین بس که محمدعلی میاندار آن را ستود و از مولفه‌هایی بنیادین گفت که نویسنده به عنوان نماد اصفهان با جهانبینی عریض خود به‌کار برده. اولین مواجهه من با این آیین بسیار تاسف‌آور و غم‌گین کننده بود. مراسمی که قطعا در شان استاد تئاتر اصفهان نیست. اسدی که روزی سعید محسنی و محسن رهنما از شاگردان او بوده‌اند حالا باید در مراسمی کوچک از کتاب خود رونمایی کند. ابدا قصد مقایسه نیست اما جریان فکری تئاتر اصفهان که بسیار جای تاسف دارد در حال تغییر و از یادبردن ریشه‌های خود است. افرادی که از ارحام صدر تا اسداله اسدی ریشه آن بوده‌اند حالا باید در وصف تنهایی خود صبورانه بنویسند و خلق کنند. اول برای تئاتر اصفهان متاسفم و دوم برای هنرمندانی که منفعت‌طلبانه جبهه‌گیری خاصی دارند. نمایشنامه «یادهای اصفهان» عمیقا ریشه در فرهنگ و تمدن ایرانی دارد هرچند در نمایشنامه خوانی، نمایشنامه‌خوانان با بُغض به جای مانده در گلویشان آن را ادا می‌کردند اما این اصلا کافی نیست. این نمایشنامه تنها با روی صحنه رفتن به کمال خواهد رسید. اگر دلتان برای تئاتر اصفهان می‌سوزد و دوست دارید کاری برای فرهنگ و هنر این جغرافیا انجام دهید باید هرطوری شده این نمایشنامه را به روی صحنه ببرید. در جایی شنیدم که کسی با گله می‌گفت تالار هنر در و دیوار و رنگ و جلا داده شده اما همچنان آدم‌هایش با بغض هم‌دیگر را قضاوت می‌کنند. تالار هنر مدیون افرادی مانند اسداله اسدی است و...
