مختارنامه اثری از داوود میرباقری یک تراژدی اسلامی – تاریخی است که گفتمانی میان طوایف و احزاب در راستای بیعت دوباره با دین برقرار می‌کند و اهمیت این مجموعه‌ی نمایشی، به باز تعریف واقعیت‌های بعد از یک مظلومیت است. جمشید ملک‌پور در کتاب خود «درام اسلامی» به این شیوه گفتمانی اشاره کرده که ما جهانی شناخته شده از قصه در دست داریم که تعزیه، شبیه خوانی، راوی دانای محدود خواهد بود و رجزخوانی‌های در آن شکلی از نبردهای میان احزاب و طوایف خوانده می‌شود. اما آنچه «مختارنامه» را با هربار بازپخش ضایع نمی‌کند وجود ارزش‌های فرامادی در این مجموعه است. از نظر هنری تکنیک فیلم‌برداری، عظیم جوانروح، بازی‌گرفتن از بازیگران، شناختِ از فیلم‌نامه، اسطوره‌زدایی و قهرمان‌سازی در شخصیت‌پردازی‌ها، طراحی گریم و لباس و به طور کلی جنبه نوینی از دکوپاژ را از سوی میرباقری سر صحنه می‌بینیم که الگوی کارگردانی آکادمیک و آموزنده‌ای دارد. در این مجموعه ما با چرایی و چیستی روبه‌رو نخواهیم شد بلکه با چگونگی مواجهیم. شنیدن قصه مظلومیت امام حسین (ع) از کودکی برای ما نوعی از سرگرمی و جذابیت بوده و برای قرار گرفتن در دسته‌های زنجیرزنی و سینه‌زنی روزها را می‌شمردیم. آنچه شنیده بودیم از یزید و پسر مرجانه و شمر و باقی ظلما یک افسانه‌ی تراژیک بود که بیشتر برایمان جنبه سرگرمی داشت و شناخت بسیار کمی از واقعه، قبل و بعدش داشتیم و...
برای مطالعه کامل متن از لینک زیر استفاد کنید.
longtake.ir/?p=24296
